Προσδοκώ να γίνω παιδί.

Στο νοσοκομείο χάνεσαι,αλλά το παιδιατρικό δεν το χάνεις.

Είναι εκείνο το κτήριο που 'ναι φορτωμένο χρώματα και σχέδια και
μέσα σε καλωσοριζει με ενα λουναπαρκ. Είναι εκεί που οι
 νοσηλευόμενοι παρόλο που ξέρουν τι σημαίνει πόνος
δεν ξέρουν τι σημαίνει θανάτος.
Παράξενο αλλά δεν υπάρχει η έννοια του φόβου του θανάτου
στην παιδική ηλικία, υπάρχει στους γονείς, στους συγγενείς,
στους γιατρούς,στους νοσηλευτές...σε όλους τους γύρω,
αλλά τα παιδιά δεν τον φοβούνται.
Τα παιδιά μπορεί να αγχώνονται για τους γονείς, να πονούν, να
φοβούνται τις εξετάσεις, να βαριούνται, να στεναχωριούνται που
δεν παίζουν,να θέλουν τους φίλους τους... Αλλά δεν
σκέφτονται το θάνατο όπως εμείς...ή φοβούνται αν νιώσουν
το φόβο των γονιών τους.
Όσο το συνειδητοποιεί κανείς τόσο παράλογο μοιάζει,
ο φόβος του θανάτου είναι επίκτητο συναίσθημα.
Ασσύληπτο πως γενιόμαστε ατρόμητοι και γινόμαστε τόσο
ευάλωτοι, πως ενώ αποκτάμε γνώσεις χάνουμε κάτι
ανείπωτα ουσιαστικό.
Φοβάμαι το θάνατο και λίγο πιο πολύ απ το θάνατο φοβάμαι
να μην φύγω πριν τους γονείς μου,γιατί είναι πόνος απάλευτος
για κάθε γονιό. Και ειναι στιγμές που αναρωτιέμαι πως συνεχίζει
η ζωη οταν φύγουν οι γεννητορες κάποιου.
Όμως όταν αντικρύζω κατάματα νοσηλευόμενα
παιδάκια η καρδιά μου θυμάται τη μάνα μου με τη χαρά της
Ανάστασης και το μυαλό μου μου θυμίζει ψυχανάλυση
"δεν υπάρχει παράσταση θανάτου στο ασυνείδητό."
Την αλήθεια την βρίσκεις όποιο μονοπάτι και αν πάρεις.

Προσδοκώ να γίνω παιδί λοιπόν...και το εύχομαι ολόψυχα
μόνο σ όποιον το θέλει!

Τρυφερά κομματάκια φως

Πάνε 9 μήνες να αγγίξω τα πινέλα μου. Τα ειχα τακτοποιήσει 

σ ενα ντουλαπακι και το εκλεισα. Οπως εκλεισα τότε πολλα

απο τον εαυτο μου. Συνειδητά,πολυ συνειδητά γιατι οι υποχρεώσεις

είχαν γινει βουνά. Κύλησαν οι μερες και οι μήνες,νοσοκομειο 

γλωσσα,μαθήματα,εφημερίες ...τα ξέχασα,ξεχάστηκα...με ξέχασα.

Προχτές ηρθε ενα αγοράκι με τη μαμα του στο ιατρείο "δυσκολία

στον προφορικό λόγο" έλεγαν τα χαρτια.Πήγε απο μονο του και 

κάθισε στο χαμηλό θρανίο με τα χρώματα και ζωγραφιζε μεχρι η 

μαμα να πει το ιστορικό. Οταν μείναμε οι δυο μας μετα τις ερωτήσεις 

και τις διαγνωστικές ασκήσεις των βιβλίων τον ρώτησα 

"γιατί νομίζεις οτι εισαι εδω σημερα;" 

Με κοίταξε κατάματα,τον ένιωσα να καταπίνει τις λεξεις του 

και ετσι διχως να πει κατι πήγε και μου έφερε τις

ζωγραφιές του. Η χαμένη του ομιλία ηταν εκει,στις γεμάτες 

ερμηνείες ζωγραφιές. Αυτη η συνειδητοποίηση γέννησε 

μεσα μου και τη βαθιά συναίσθηση της δικής μου χαμένης 

έκφρασης και ταυτόχρονα μια γλυκιά νοσταλγία.

Τι δώρα σου κάνουν τα παιδια...

Ήρθα σπιτι και άνοιξα το ντουλαπακι με τα χρώματα,

οπως κατι αλλα ντουλαπάκια εντός ηδη άνοιξαν.

Ευτυχώς η μνήμη της ψυχής στα ουσιαστικά δεν 

γνωρίζει τη λήθη. Εγραψα, ζωγράφισα, φύτεψα 

τις άδειες γλάστρες μου και γέλασα στη θύμηση   

κατι παλιών λαχτάρων "θελω να δω πυγολαμπιδες".

Με ξαναβρηκα στη χαρα, στα απλα, στα μικρα,

στα ουσιαστικά. Λες και έκανα Ανάσταση,

τι πειραζει ο ετεροχρονισμος λίγων ημερών.

Εδω ο Άγιος Σεραφείμ ηταν με ενα "Χρίστος Ανέστη

Χαρα μου" ολόχρονα.

Τελειωσε η εφημερία, θα κοιμηθώ λίγες ώρες και θα 

παω αεροδρόμιο με μια ανυπομονησία αστείρευτη.

Μου έστειλε ενα μήνυμα η αρφουα μου πριν λίγες 

μερες "περιμένω να ερθει η Πέμπτη που θα ερθεις

για να νιώσω Πάσχα" ειναι να μη γίνεται η ψυχη 

σου μέλι με τόση αγαπη;

Ξανακοιτω τη ζωγραφιά πριν κοιμηθώ,

αλήθεια τι δώρα μας κάνουν τα παιδια...

ανοίγουν πόρτες εντός,μας οδηγούν και μας χαρίζουν,

απ τον τρυφερό και αληθινό εαυτο τους,

κομματάκια φως.

"Τι ζέστη Θεέ μου,κι όμως βρέχει.." Λειβαδίτης

Ηρθα πάλι. Είναι η γωνιά η τόσο δική μου που όσοι μήνες και να
περάσουν θα νιώθω οικεία και με οικείους.

Μιλώ πια μια άλλη γλώσσα που τόσο πολύ λαχτάρησα να τη
μάθω για να αντεπεξέλθω εδώ,που ακομη και στα όνειρα μου
μιλούσα εβραικά.

Και ενώ με χορταίνει η ζωή μου σ αυτη τη γη,
διψάω αφόρητα την πατρίδα.

Έτυχε να διασχύσω την έρημο της Ιουδαίας και ν ανεβω στη
Μασάντα,το οχυρό ανάκτορο (ειπα να αφήσω φωτογραφιες) :)

Στο βάθος η νεκρά θάλασσα...την ενιωσα ολοζώντανη

 ...και μες την αφόρητη ζέστη ένιωθα τρυφερά μέσα μου
το αττικό φως.

Πριν λίγες μέρες στο νοσοκομείο αντάμωσα 2 κοριτσάκια.

Πρέπει να ήταν 6 και 4 χρονών με τους γονείς τους,

περίμεναν έξω απο το ακτινολογικό,θα έκανε μαγνητική

τομογραφιά το μεγάλο κοριτσάκι. Γύρισε το πιο μικρό και 

λεει στην αδερφούλα του "να μη φοβάσαι, δεν θα πονέσεις

και όλα θα πάνε καλά, εντάξει;"

Συγκλονίστηκα.Απο δυο παιδάκια έλειπε η παιδικότητα. 

Ζωγράφισα δυο μπαλόνια και πήγα να παίξουμε 

να περάσει λίγο η ώρα, ίσως γιατι μέσα μου να μην

άντεχα αυτή την απότομη ενηλικίωση.

Καλό Πάσχα να φτάσουμε...

με οτι επιθυμεί,χαροποιεί και εχει αναγκη ο καθένας μας

Ρώτησαν κάποτε τη Φέηρουζ 

"Στη Μέση Ανατολη,με τη μεγάλη θρησκευτική πολυπλοκότητα, 

ο δικός σας Θεός σε τι γλώσσα μιλάει;"

- Ο δικός μου Θεός δεν μιλάει...ακούει.