Η Δύση στην Ανατολή

Χθες βραδυ δεν μπορουσα να κοιμηθω,πηγε
4 η ωρα και ειχα ξαπλωσει με σβηστα τα φωτα
και ανοικτο το παραθυρο στο δωματιακι μου.
Καποια στιγμη μες την ησυχια συνειδητοποιησα
πως ακουγοταν στο βαθος ενα τζιτζικι...εκλεισα
τα ματια και χαμογελασα...θυμηθηκα και ενιωσα
πολλα...σηκωθηκα,αναψα το φως και εγραψα
αυτη την αναρτηση.

Που λες...

Φυσηξε αερακι αντιθετο του Απηλιώτη, κι οσο
και αν το προσπαθησα δεν καταφερα να κρατηθω
στην Αθηνα,ουτε καν στο πατρικο μου.Πονεσα πολυ
αποχαιρετωντας τη ζωη μου εκει...μια ζωη που
τοτε κυλουσε στους ρυθμους της καρδιας μου και
μου προσφερε απλοχερα οτι ειχα αναγκη.Εφυγα
ξαφνικα ενα πρωι απο την κλινικη,μετα απο μια
δυσκολη εφημερια,χανοντας 2 μηνες αδειας και
αλλη μια παραταση 6 μηνων. (μη ρωτας τα γιατι,
τα καλα και συμφεροντα και αγια τα μεσα σ αυτη
τη χωρα) ...Πικραθηκα εκεινες τις μερες...αλλα η
ζωη κυλαει. Εδωσα οτι ειχα στους ανθρωπους
που γνωρισα και αγαπησα εκει και απ ολες τις
επιλογες που εβλεπα,διαλεξα αυτην που ενιωθα πως
ηταν πιο κοντα στο ψυχισμο μου για να τελειωσω
την ειδικοτητα.

Και να μαι στην Ανατολη...

...μεσα σε χρωματα και μουσικες...

...αρωματα και γευσεις... 

...καινουργιες ματιες,ανασες,συνηθεις...

και η ζωη να κυλα αλλιως πια...

με ατελειωτες ποδηλατες και εδω...

Μια εντελως καινουργια ζωη που στην αρχη με σαστισε,
με ξαφνιασε,με ελκυσε και τωρα προσπαθω να ζυμωθω..
Θελω να μαθω και να νιωσω τους ανθρωπους εδω.Αρχισα
να γραφω αναποδα και να εκφραζω τα ιδια πραγματα
με αλλες λεξεις...

...να βρισκω την καλοσυνη στα ματια
των ανθρωπων εδω,τις ιδιες εγνοιες...τα ιδια χαμογελα,
ιδια δρομακια εντος.

Ηταν δυσκολα στην αρχη και δεν σου κρυβω πως
ηταν στιγμες που απελπιστηκα

...αλλα αρχη ηταν..ωφειλε να ηταν δυσκολη :)
Εφερα τα χρωματα μου οπως ειδες...και τη μουσικη μου.

Και μη νομιζεις...μου λειπει τοοοσο πολυ η Ελλαδα...κατεβαινω
συχνα στη θαλασσα και καθομαι με ενα βιβλιο,παιζω με τις
λεξεις και λεω στον εαυτο μου οτι βλεπω
τη Δυση στην Ανατολη.

Στην τελικη...ενα απο τα καλα αυτης της γης είναι πως 

οποτε αγναντευω τη θαλασσα,ξέρω πως κοιτω προς το σπιτι μου 

και προς οτι αγαπω πολυ...ε και αυτο ειναι ομορφο...

"...στην ποδιά της"

Κυλουν οι μέρες χαμογελαστές..ησυχα...μ αρεσει τουτη η σιωπή

που ηρθε εντος και με γαληνεψε.Γλυκαθηκε καπως και εκεινη η 

στεναχωρια του απροσμενου αποχωρισμού και βρηκαν ολα τη 

θεση τους σιγα σιγα...μέχρι και τα χρωματα εναρμονιστηκαν στον καμβα.

Τα βραδια ζωγραφιζω στη βεραντα με τα τζιτζικια και ενιωσα την 

αναγκη μετά απο καιρό να ξαναερθω στο λημερακι μου εδω... :)

"Η Παναγιά τα πέλαγα

κρατουσε στην ποδιά της..."

Ελύτης

Δεν ξεχνώ;

Ηρθε πριν κανενα μηνα στο σπιτι επισκεψη ενα 8χρονο 

κοριτσακι με εκεινα τα τετραδια που μας εδιναν στο σχολειο 

παλια με το λιμανακι της Κερυνειας στο εξωφυλλο και το 

"Δεν ξεχνω". 

Μες το παιχνιδι και τις ζωγραφιες αυθορμητα ρωτησα ..

-Μα τι δεν ξεχνας Ιωαννα μου; Τι λεει εδω;

Σκεφτεται λιγακι το μικρο και στα πολλα λεει...

-Ε δεν ξεχνω να πλυνω τα δοντια μου πριν κοιμηθω,

δεν ξεχνω να κανω τα μαθηματα μου,δεν ξεχνω να

 φιλησω τη μαμα....και συνεχισε τις ζωγραφιες του.

Χαμογελασα στην αρχη,μετα προβληματιστηκα και 

στεναχωρεθηκα συνειδητοποιωντας πως δεν υπαρχουν 

πια ουτε στο λογο της νεας γενιας τα γεγονοτα του '74. 

Δεν ξερω αν φταιει η παιδεια μας, η ζωη μας,οι τωρινες 

ανησυχιες και οι εγνοιες μας ή αν στην τελικη εχει 

σημασια ποιος φταιει...Ισως και μας σαν λαος να μας 

απογοητευσε και να μας πληγωσε τοσο η 

αναποτελεσματικοτητα τοσων χρονων που να μη 

θελουμε να πολυμιλαμε για ολα αυτα.Κι ενα "Δεν ξεχνω" 

που δεν εχει ζυμωθει μεσα στην παραδοση,

τη ζωη μας,τις σκεψεις και τις λεξεις μας για να μπορεσουμε 

να το παραδωσουμε στα παιδια μας,ειναι αδειο και ανουσιο.

Νοσταλγουσα και ζωγραφιζα

       

Αλλαξαν τα δεδομενα μου πολυ ξαφνικα και πως ν αποχαιρετησω αυτη την πολη που με τυλιξε με τοση τρυφεροτητα...με μουσικες,μυρωδιες,χαμογελα, δακρυα,γευσεις και ανασες σε καινουργιους δρομους εντος. Νοσταλγουσα πριν φυγω και ζωγραφιζα...

 Φευγω αποψε για την ιδιαιτερη πατριδα μου και απο κει και περα ο δρομος ειναι προς την Ανατολη...  :)

καλο τρεξιμο ;)

Αν με ρωτουσες για τις καθαρες δευτερες των

παιδικων μου χρονων η πρωτη λεξη που θα

σκεφτομουν θα ηταν "τρεξιμο"

Απεναντι απ το σπιτι της γιαγιας ειχε ατελειωτα

χωραφια και εκει πετουσαμε τους αετους που φτιαχναμε.

Κι οταν πια τελειωνε το νημα εδενα την ακρη σ ενα

ξυλο,εριχνα μια ματια στον χαρταετο και διχως

να το πολυσκεφτομαι το αφηνα...

...πως να σου περιγραψω τη χαρα μου

οταν αφηνα ελευθερο το χαρταετο και να βλεπω

το ξυλαρακι που εδενα να το τραβαει πεεεερα...

Κι οταν πια απομακρυνοταν για τα καλα επαιρνα

μια βαθια ανασα και ετρεχα να το προλαβω!

Τι λαχανιασμα Θεε μου και τι αγωνια αν θα

το φτασω...

Ειχα ξεχασει αυτη την αναμνηση και τη θυμηθηκα

χτες στον εσπερινο της συγνωμης...αναρωτιομουν για

ποια πραγματα τρεχει πια η καρδια μου...

καλο τρεξιμο ψυχη μου!

Καλη Σαρακοστη σε ολους μας!

ποδηλαταδα στο κεντρο της αθηνας..

μια ποδηλαταδα στο κεντρο της αθηνας που σου χαριζει...

χρωματα...

το e bay-μοναστηρακι...

το GPS της γειτονιας...

το "παταρι" της πολιτικης κουζινας...

δρομους και νοσταλγιες...

και χαμογελα στον παππουλη με τη λατερνα

που τον θυμασαι απο τοτε που πρωτοκατεβηκες ερμου...

και καθε ματια σε ξαποσταινει...

και καθε δρομος οδηγει σε

δημιουργια και αναγεννηση...

και ας πονανε οι ματιες

ειναι γεματες τρυφεροτητα...

ακινητες στιγμες απ το κινητο

ευγνωμοσυνη στο περασμα...

Τριγυρνουσα σε παλιες φωτογραφιες και σταματησα

με χαμογελο σε αυτη...Ενω σαν παιδι ημουν

αγριμι εντελως (για του λογου το αληθες...κλικ),

τον προπαππου τον ετρεμα.Ηταν θεορατος

στα ματια μου,δεν εβλεπε,ουτε ακουγε στα

τελευταια και ειχε μια φωνη βραχνη και μπασα.

Νομιζω ειναι αποτυπωμενος αυτος ο φοβος και στη

φωτογραφια.Παρολα αυτα μονο μια αναμνηση εχω

απο τον προπαππο και αυτη πολυ τρυφερη και ιδιαιτερη.

.

Καθοταν ενα απογευμα στον καναπε του σαλονιου,

στο προσφυγικο σπιτι της προγιαγιας, και του ειχαν

ακουμπησει στα ποδια ενα δισκο με το φλυντζανι του καφε

και σκορπια μπισκοτα.Τον εβλεπα απο μακρια που επιανε

ενα ενα τα μπισκοτα τα βουτουσε στον καφε και τα ετρωγε

ησυχα.Στην τηλεοραση ειχαν αρχισει τα κινουμενα σχεδια

και πηγα αθορυβα και καθισα διπλα διχως να μιλησω.

Καποια στιγμη εμεινε ενα μπισκοτο στο δισκο...το επιανε,

του εφευγε...το εψαχνε μες το δισκο...το ξαναεβρισκε..

του επεφτε και παλι απ την αρχη.

Κοιτουσα διχως να μιλω.

Μεχρι που το πηρα αποφαση και επιασα το μπισκοτο

και το ακουμπησα στην παλαμη του.

.

-Φχαριστω μου ειπε

.

διχως να ξερει ποιος καθεται διπλα του και ξαφνιαστηκα

Αυτο θυμαμαι οποτε ερχεται στη μνημη μου ο προπαππος

.

...ε δεν ειναι και λιγο να αφηνει κανεις στο περασμα του

ευγνωμοσυνη για τα τοσο μικρα...

Καλη μας Χρονια!

Καλη χρονια...στο μαζι!

...ας μας γινει βιωμα η αγαπη

και η γνωση πως οσο πιο σιμα ειμαστε

τοσο αφηνομαστε στα χερια του πλαστη μας