Μικης Θεοδωρακης...σημερα (1)

κατεβηκαμε στα προπυλαια σημερα

απο την αρχη που ειδα ετσι ομορφο κοσμο μαζεμενο
με τη σημαια,χαρηκα

απλα επειδη ενιωθα μακρια...τρυπωσα δεξια αριστερα

και βρεθηκα πολυ κοντα...

συγκινηθηκα πολυ

αχ Ελλαδα...
(αυριο θα ανεβασω και τα βιντεο που τραγουδαει ο
Θεοδωρακης με τον κοσμο...με 2 κουβεντες καρδιας)

καλοκαιρινα σεντονια

Είναι καποιες στιγμές εντελως σιωπηλες
και αναλαφρες,ντυμένες πυζαμουλες,

που ερχονται απροσκλητες κρατωντας νοτισμενα

καλαθακια αναμνησεων και ενα καθρεφτη.

Παράξενο,αλλα όταν στρεφω τα ματια εντος,

με βρίσκω σαν παιδι ξεχασμενο να παιζει σε

μια γωνια περιμενοντας μια εγκαρδια αγκαλια

και ενα χαδι αναλαφρο.

Αγκαλιασα εγω εμενα

και μου κανω τα χατηρια...

μου χαριζω νοτες

και χρωματα και βολτες

και καθε βραδυ ακουμπω ολα μου τα παιχνιδια

στον Ουρανο που μας τυλιγει...

Μην το λες εγωισμο,ετσι μπορω να χαριζομαι ευκολοτερα

να μοιραζομαι,ν αγκαλιαζω,να χαιδευω,να ζω

...να ευγνωμονω

Καμια φορα ειναι η αισθηση απ τα καλοκαιρινα σεντονια

παντου...

εχεις τη βεβαιοτητα παρολες τις αστοχιες και τις πληγες

της ημερας πως τα ονειρα θα ναι γλυκα και ο υπνος αναλαφρος

...και ακουμπας ολες τις ελπιδες του Αυριο στον Ουρανο...
να σε τυλιγει...

καπως ετσι μας αγγιζουν οι μερες διδαδοχικα

και μας αναγεννουν διαρκως...

Ι.Μ Τιμιου Προδρομου στο Εσσεξ

Λιγο οι σκεψεις πριν κοιμηθω,λιγο τα ονειρα

και ξυπνησα στις 5 με αγχος σημερα...

Εφτιαξα ενα τσαι,πηγα στο σαλονι και εβαλα

παλιες φωτογραφιες στον υπολογιστη να κυλανε.

Θυμηθηκα μια αλλη μερα που ξυπνησα ετσι νωρις

πριν 3 χρονια στο Λονδινο....

Ειχα παει στο σταθμο του τρενου

και απ το liverpool street βρεθηκα στο kelvedon

μετα ταξι με προορισμο το μοναστηρι του εσσεξ

... το ταξι μες τη μεση του πουθενα παθαινει

βλαβη και συνεχισα με τα ποδια...

χαμογελω στην αναμνηση...

Θυμαμαι καθαρα εκεινο το πρωινο περπατημα,

εκανε ψυχρα,ημουν ζεστα ντυμενη και ειχα

διαθεση ανοιξιατικη...

ειχα ξαναπαει στο μοναστηρι κιολας

και διψουσα τις εικονες και το αγγιγμα του χωρου

(και αυτο το θυμαμαι με εκανε να το αναζητησω με

το κελαιδημα του)

Καποια στιγμη,οταν πια ειχα αρχισει να αγχωνομαι

μηπως πηρα λαθος δρομο γιατι δεν εβλεπα τιποτα

τριγυρω περα απο λιβαδια και δεντρα,

φανηκε στο βαθος το φως του μοναστηριου...

η θεια λειτουργια γινοταν κατω,

λιγο παραπερα σ ενα μικρο ξωκλησακι...

ακομη λιγο περπατημα

ηταν ολα απλα και ησυχα και γαληνια,

ενα παλλομενο παντου σ αγαπω ενιωθε κανεις εκει

και αμα νιωθεις πως αγαπιεσαι...

ριχνεις και τις αμυνες εντος ασυναισθητα...

επιστροφη στο μοναστηρι...

μ αρεσε που οι αγιοι ηταν εξω...

σαν να σε αναζητουν...να σε βρουν...

να σου μιλησουν εκτεθειμενοι να τους αγγιξεις,

ετοιμοι να σ αγκαλιασουν

...ετσι διχως προυποθεσεις

και μετα

ενα φιλι με μια ευχη στο ταφο του γεροντα Σωφρονιου

"κρατα το νου σου τον αδη και μην απελπιζεσαι"

ματιες παιχνιδιαρικες περα δωθε

μες τον ναο οι αγιογραφιες του γεροντα

ξεκουραστηκα μεσα μου και ησυχασα

μ αυτο τον περιπατο

γι αυτο το μοιραστηκα

...εξω ξημερωσε

μια καινουργια μερα ζητιανευει

την αγαπη στις στιγμες μας

ν ανταμωσουμε εντος,σαν παιδια..μες το Φως

Σταματησε για λιγο...και κοιτα πισω...

κι ελα οσο πιο σιμα μπορεις...νιωθω μικρο

χαρισε μου οτι πιο αθωο και αληθινα βαθια δικο σου.
Θελω να ξεθαψουμε
και ν ανταλλαξουμε παιδικες αναμνησεις

Ξερεις,οταν σε δυο ανθρωπους συναντηθουν
τα παιδια εντος γεννιεται σαν ρυακι η αγαπη
και παιχνιδιζει στις καρδιες Φως

Κοιτα πως αλλαζει η ματια και ζωντανευει

με ρυθμιση "εσωτερικος φωτισμος"

"Ειναι τα ματια πια που κυριαρχουν

-η γη τους ειναι απλη και κορυφαια

"Καλοσυνης κοιτασματα ενα ενα,

σα φλουρια κομμενα μεσ'στον ηλιο "

Ελυτης

από σελίδα σε σελίδα

Αποκοιμήθηκα στον καναπε προχθες
"Στην αγνοια ξεκουραζεται ο ουρανος
Στην κουπαστη του υπνου ο ανθρωπος"
μετροφυλλωντας ενα σημειωματαριο που
αφηνω καμια φορα λιγες λεξεις απο τις
διαφορες συνεδριες στην κλινικη...

σελιδα 19-20:

Πρώτη φορά ένιωσα έτσι σε συνεδρια.
Δεν ξερω γιατι αφεθηκα στις λεξεις σου να με πας
οπου ηθελες,τη στιγμη που ενιωθα οτι ηδη
πατουσα σε κινουμενη αμμο
(ισως με αγγιξαν τα δακρυα της εισαγωγης σου)
και βρεθηκα τελικα καπου παγωμένα,
σ ενα αιχμηρο κρυο αναμεσα στα θελω
και τη φαντασια σου.
Ελεγες και περιεγραφες γλαφυρα εικονες που
δεν μπορουσα πια ν ακουω κι οι σκεψεις σου με
εκαναν ν αγκαλιασω τη ψυχη μου λες και
ηταν παιδι κλεινοντας τα ματια εντος.
Δεν αντεχα αλλο να αισθανομαι τι λες,
μου εκλεβες αερα με τις ανασες
σου αλλα δεν ηθελα να σε διακοψω...
Εβλεπα σιωπηλα τις γραμμες που τραβαγες
στο χαρτι που χα ακουμπησει μπροστα σου
και ακουγα τις λεξεις σου που επεφταν αργα
στο πατωμα και εσπαγαν. Μου εδωσες το χερι
οταν εφυγες ξαλαφρωσες που μιλησες ειπες...
ηξερα πως δεν με ενιωσες καθολου αλλα
δεν εχει σημασια.
Εκλεισες την πορτα πισω σου
και με γεμισες λυπη και ερωτηματικα...

Εχει βαθος το σκοταδι;

Και γιατι καποιος να το διαλεγει συνειδητα;

Καλυτερα να ναι κανεις "καλος" ή "ελευθερος"
και ας διαλεγει συνειδητα το "κακο";
(βαζω τις λεξεις σε "... " γιατι ειναι τοσο σχετικες εννοιες...)

Μηπως απλα δεν ενιωσε ποτε την αναλαφρη
μελωδια της τρυφεροτητας μες την αγαπη;
Δεν ξερω

Με πληγωσες,με στεναχωρεσες,με θυμωσες αλλα
αυτο δεν σημαινει οτι μεσα σου δεν ανασαινει ενας
εαυτος ολοφωτος...καπου κρυβεται...


"Κι ομως πρεπει να βρει ενα νομισμα η ζωη
Ποιο μεταλλο να ειν'αυτο που κρυωνει τα ματια
ποια χαμενη νεοτητα
Που μαζευει το ελεος λιγων στιγμων
σε μια κλωστη ασυγκινητη-ποια να'ναι
Δεντρα σωπασαν, πετρες μοιασανε στις πετρες,
καβαλαρηδες εφυγαν
Ψαχνουν τα μανταλα μιας αλλης πυλης
μα ποια να'ναι αυτη
Σε ποιο καρδιοχτυπο αραγε να βρισκεται,
κλεινουν οι ελπιδες τα παραθυρα,
βραδιαζει ο πονος
Ποιος ειναι εδω, κανεις δεν ειναι-
χωμα ηχολογαει το χωμα

Κι ομως πρεπει να βρει ενα νομισμα η ζωη"


σελιδα 26-27:

Δυο βηματα και καθεσαι ευγενικα
διπλα στην καρδια μου...
πρωτη φορα σε βλεπω και νιωθω οικεια
Ξεδιπλωνεις την ψυχη σου μες τις λεξεις
και αφηνεις το ειναι σου σε μια εντελως
νοερη αγκαλια
Σε συμπαθω...αρμενιζω στην καρδια σου
Ο πονος,το μπερδεμα,τα γιατι,οι αμφιβολιες,
ο πονος, το δακρυ,η δικη σου πραγματικοτητα,
η ελπιδα...
Κλεινεις τα ματια κι αφηνεσαι,
κολυμπας και βυθιζεσαι
σαν σε παιχνιδι εντος.
Κυλαμε στο μαζι της σκεψης και της καρδιας,
εισαι σε ξεφωτο παρολες τις σκιες
Χαμογελας
Χαιρομαι
Σιωπω

"Πιο μακρια πολυ μακρια το πραο τραπεζομαντιλο
-η συναντηση
Καλημερα ποταμακι μου, ειμαι μοναχος,
ειμαστε κι οι δυο μοναχοι μας
Τα κρυσταλλα ευωδιασανε,
τωρα μας λειπει μονο ενα καραβι
Ενα μαντιλι μονο για να διαγνωσουμε το τελος
Γιατι τοσους φακελους ελαβα γεματους
συννεφα και θυελλες
Που διψω ενα στομα να μου πει:
ουρανος, και να πλευσουμε μαζι
στο δελτα των ελπιδων"

Ειναι μια πολυ παραξενη γευση οταν κλεινει
η πορτα του γραφειου και μενεις μονος,
μια γευση εγνοιας,συμπονοιας,γιατι,ελπιδας,
νοσταλγιας,φωτος,μοναξιας στο μαζι...
ολα σ ενα αναστεναγμο...

"μεθυσμενο μονοπατι
που εψαξες την τρυφεροτητα..."

τα γερμενα γραμματα ειναι του Ελυτη