γιαγια Ελενιτσα...

Ηρθα στο νησι μου για λιγες μερες να περασω τα

Χριστουγεννα με την οικογενεια και τα φιλαρακια.

Νιωθω οποτε ερχομαι πολυ ζεστα...

...γινομαι παιδι και γονατιζει η καρδια μες το παιχνιδι.

.

Πηγα χτες το απογευμα στη γιαγια να καθισω λιγο

κοντα της...απολαμβανω το χρονο που μοιραζομαστε,

μεσα σε παλιες ιστοριες σαν παραμυθια,χαμογελα,

πειραγματα,σιωπες.Δεν ηταν σπιτι και πηγα στο

δευτερο της λημερι...την βρηκα να καθεται στην

Παναγια την Αγγελοκτιστη και επιστρεψαμε μαζι.

Στη ζεστασια ενος τσαγιου αρχισε να μου μιλα και

να λεει πραγματα που δεν τα χαμε ξαναπει...

"εχουν περασει τα χρονια Κατερινα μου,

θα στα πω εσενα και οταν ερθει η ωρα να θυμηθεις..."

Και ελεγε για ενα κουτι που εχει μες το ντουλαπι με τα

ρουχα και τα παπουτσια που θελει να της φορεσουμε

οταν πια θα χει φυγει,για το νερο απ τον Ιορδανη ποταμο

που το χει φυλαγμενο,τα 33 κερακια που αναψε ενα πασχα

στα Ιεροσολυμα και θελει να τα ξαναναψουμε και στο τελος

να τα αφησουμε διπλα της...

...αχ Γιαγια μου...μα τι λες πηγα να πω αλλα σωπασα

Την επιασα μια αγκαλια γιατι δεν μπορουσα να μιλησω,

ουτε ηθελα να δακρυσω και μυρισα τα μαλλακια της,

την τυλιξα με ολη μου την τρυφεροτητα και αφεθηκα.

"ετσι ειναι στη ζωη και ευτυχως που ειναι ετσι"

ειπε και δεν καταλαβα το γιατι...ουτε και ρωτησα

.

Η πρωτη κουβεντα που ανοιξε τη μερα μου σημερα ηταν

"κοιμηθηκε η γιαγια Ελενιτσα,η γιαγια της κουμπαρας σου."

Η γιαγια Ελενη...τυφλη, με μια καμπουρα μεγαλη,

ντυμενη στα μαυρα και τα κατασπρα μαλλια της πλεξουδα.

Απο παιδι μ αρεσε αυτη η γιαγια,πηγαιναμε,καθομασταν

διπλα της και ελεγε ιστοριες για τα οσα ειχε ζησει μ ενα χιουμορ

απιστευτο...Ιστοριες απ το Παρθεναγωγειο,τον Μακαριο,

ο γαμος της,τα παιδια της...Δοξα τω Θεω καθε δυο λεξεις...

Θυμαμαι μια φορα που ηθελε να ψηλαφησει το προσωπο

μου και αγγιξε το μετωπο,τα ματια, το πηγουνι και στο

τελος κρατησε τα χερια μου στα χερια της.

Γιαγια Ελενιτσα...ετσι οπως σε ειδα σημερα στην εκκλησια

με κλειστα τα ματακια σου,το πρωτο που ενιωσα ηταν

πως πια μας βλεπεις.Και οταν ειδα το βαφτιστηρι μου

και δισεγγονο σου να παιζει γυρω απ το τραπεζι που

ηταν το κορμακι σου ξαπλωμενο,

χαμογελασα και ταυτοχρονα λυθηκα στα δακρυα ενω

γεμισε η καρδια μου μια χαρα αλλιωτικη...

Ξημερωνουν Χριστουγεννα...Χρονια μας πολλα...!

Δεν θελει πολλα πολλα να φτιαξει η ζωη μας τη μελωδια της...

μερακι και λαχταρα για ζωη χρειαζεται

...διψα ν αγκαλιασουμε οτι αγαπαμε...

Καλην Ημεραν Αρχοντες του τοπου μας...

Βλέποντας χτες στις ειδήσεις εκείνη τη μάνα στα μαύρα

με τις φωτογραφίες στο χερι – των παιδιών της που εφυγαν

στο αεροπορικό δυστύχημα της "Ήλιος" – και τα δάκρυα στο

πρόσωπο της, θυμήθηκα μάνα αγνοουμενου να παρακαλεί

για το γιοκα της και κόμπιασε η καρδιά μου. Τι τραγικό...

.

.

Καλην Ημερα Αρχοντες...έχουμε στην Κύπρο μαυροφορεμένες

μαναδες αγνοουμενων...θυτων.

.

.

Αλήθεια, πέρα από τα τυχόν λάθη της συντριβης,τον τοσο

χρονο να βγει το πορισμα,περα απο την αθώωση ολων (!)...

αληθεια ...ηταν αναγκη ν ανακοινωθει

3 ημερες πριν τα Χριστουγεννα;

.

.

«Ομορφη και παραξενη πατριδα» που απλοχερα

σκορπας τιμες και δοξες...πετρελαια και τριπλες

αυτοκινητολωριδες...και τσιγκουνεύεσαι στα

απλα και απαραιτητα...στην αξιοπρεπεια,

το σεβασμο στον πονο,στην παρηγορια.

.

.

Καλην Ημερα Αρχοντες,

πως θα γλυκάνουμε το δακρυ τουτης της μανας;

Μη λες παλι για το «περι δικαιου» αισθημα του λαου.

Πότε ενιωσε δικαιωση αυτός ο τοπος; Το ’74;

Εκεινη η σημαια στον Πενταδακτυλο εγινε βαριδι μες

τις ψυχες μας..Να ρθω και προσφατα; ..στο Μαρι;

Η συγνώμη που δεν ειπώθηκε;

Δεν ειναι μονο η δικαιωση που λειπει,οσο και αν είναι θεμιτή...

.

.

Καλην Ημεραν Αρχοντες

Κι αν ειναι ορισμος σας

Χριστου τη Θεια γεννηση

Να πω στ αρχοντικο σας....

.

.

.

....κι ενας αρχοντας Θεος, ερωτευμενος με τον ανθρωπο

ντυνεται τ ανθρωπινα...και ας μετουσιωσει τον πονο

της απουσιας που αισθανονται οι συγγενεις,σε νοερη

παρηγορητική τρυφερή παρουσια.

Μεχρι εμεις καποτε να μαθουμε να ειμαστε Ανθρωποι...

να κοινωνησουμε την απλοτητα,τη συγνωμη,την αγαπη

...την αληθινη αρχοντια.

.

.

Καλην ημεραν αρχοντες....

εχουμε δρομο μεχρι το «καλην εσπεραν» !

(η φωτογραφια ειναι απο την εφημεριδα Φιλελευθερος)

...να ζησουμε! και να ζουμε..

λυνεται η καρδια στους κομπους και τις νοτες

και ανασαινει προσμενοντας τη γιορτη της τρυφεροτητας

θα φαμε,θα πιουμε και νηστικοι θα κοιμηθουμε...

25/9/2011 Ηρωδειο Διονυσης Σαββοπουλος

Καπου στη μεση της συναυλιας σε θυμηθηκα,ηταν ολα
τα τραγουδια που μας τραγουδουσες ή σφυριζες στο
σπιτι!Τα τραγουδια που μας μεγαλωσες...ο καραγκιοζης,
η συννεφουλα,το ντιρλαντα,μη μιλας αλλο γι αγαπη,
ας κρατησουν οι χοροι...Ειχε ξεμεινει η θεση διπλα μου
κενη απ τα πραγματα της γυναικας παραδιπλα και
ενιωσα πως νοερα ησουν πλαι,παπαλε μου.Κι ετσι οπως
εβλεπα τον κοσμο μαζεμενο να τραγουδα χαμογελωντας
κατω απ τη φωτισμενη Ακροπολη,το Σαββοπουλο με
200 παιδια να τον κυκλωνουν ντυμενα στις μπλε σχολικες
ποδιες κατω απο τις σημαιουλες...αυθορμητα σου ψιθυρισα
"....να η Ελλαδα που αγαπησες τοσο..."

Δεν στο χω πει ποτε αλλα ενα βραδυ,πρεπει να ημουν 6-7
χρονων,εχα ξυπνησει και ηρθα μεχρι το σαλονι,
κρυφοκοιταξα απ την πορτα και σε ειδα ορθιο γιατι τελειωνε
το προγραμμα της τηλεορασης και ηταν ο Εθνικος Υμνος.
...αχ η Ελλαδα που αγαπησες τοσο...

Ξερεις,μας μεγαλωσες μες την αγαπη,τις μελωδιες,τα παραμυθια,
την αρχοντια της καρδιας σου,στα λουλουδια που φερνεις ακομη
τις Δευτερες στη μαμα,στα καστρα που εφτιαχνες γονατιστος
μαζι μας στην παραλια...και το ατελειωτο χιουμορ σου...

Θυμασαι τι μας ελεγες για το φωτοτυπικο;Πως ζει σ εκεινο το
κουτι ενα μικρο ανθρωπακι που κοιτα τι του βαζουμε ψηλα,
τ αντιγραφει γρηγορα και το πεταει απ εξω.Δεν στο χαμε πει
αλλα ενα απογευμα ανοιξαμε την πορτα της φωτοτυπικης
και τον ψαχναμε.
Ή για το Ελληνικο σημαιακι που ειχες στο υπογειο;
"το ειχε ο Κολοκοτρωνης στο αυτοκινητο του αυτο!"
...και καμαρωωωναμε εμεις....
Θυμασαι που μας εσπασε μια κουκλα;Μας ειχες πει με
ολη σου τη σοβαροτητα να περιμενουμε εξω απ το
δωματιο μεχρι να τελειωσει το Χειρουργειο...

Ελεγες συχνα στο τραπεζι πως πρεπει να βγουμε στην
κοινωνια,να ζυμωθουμε με τους ανθρωπους.Μα ποια
κοινωνια;Το ξερεις πως ακομη και σημερα ο κοσμος
που αντικρυζω καθρεφτιζεται απο τις παιδικες μου αναμνησεις;
Τα παραμυθια,τις μουσικες,τα χαμογελα στα ματια.Μια
νοερη τρυφεροτητα σ ενα κοσμο πουισως καποιοι
αντιγραφουν ζωες και πρακτικα δεν υπαρχουν,οπως τον
κυριο στο φωτοτυπικο... και αλλοι καμαρωνουν για
πραγματα που ποτε δεν ειχαν υποσταση,
οπως το αυτοκινητο του Κολοκοτρωνη...
Και μπαμπα,
ξερεις ποσους ανθρωπους εχω δει εξω απο χειρουργεια;

Παρολα αυτα πισω απο ολα μια γαληνη
και τα λογια σου στ αυτια μου
"θα νιωσω πως πετυχα σαν πατερας αν ερθεις στο προβλημα
και στη δυσκολια μου πεις να βρουμε μαζι λυση"

Δεν θα το διαβασεις αυτο,το ξερω...αλλα δεν εχει σημασια.
Νιωθεις το ευχαριστω μου και στην καλημερα μας και δεν
νιωθω ευγνομωσυνη μονο για το οτι επλασες στοργικα
τις παιδικες καρδιες μας και εισαι σιωπηλα τοσο κοντα...
Σ ευχαριστω που καθρεφτισες στην υπαρξη σου τον αλλον,
το Μεγαλο Παπαλο...
.
.
.
Θα φαμε,θα πιουμε και νηστικοι θα κοιμηθουμε!
...χρονια τωρα η καληνυχτα μας

(παπαλος ειναι σε τρυφερη κυπριακη διαλεκτο ο πατερας)

βραδινες ποδηλαταδες

ειναι ενα παιδι εντος
που τριγυρνα τα καταβαθα μου
μ ενα ονειρο κι ενα κομματακι Ουρανο στο χερι...
το χω τυλιξει μ ολη μου τη ζεστασια τρυφερα,
του κανω τα χατηρια
και μου δειχνει το δρομο παιζοντας...


Τρυφερε Θεε
μη μου αφηνεις ψιχουλα για να

βρισκω το μονοπατακι μου εντος...

θελω το δρομο στο βλεμμα,

το καθρεφτακι μου χερι χερι

και τη σιωπη στο χαδι...

Je veux toujours etre avec toi (θελω να μαι παντα μαζι σου)

"ερχονται δυσκολοι καιροι,

απ ολες τις μεριες θα μας χτυπανε

και θα αντεξουν μονο αυτοι

που μαθανε νωρις ν αγαπανε"
Σπανουδακης

Μοιραστηκα τη συναυλια του Σπανουδακη

μ ενα φιλαρακι που σταζει απ τα ματια του

φως ζυμωμενο τρυφερα με νοτες,ελπιδες

και εγνοια για ολους μας...

Οταν ηρθα σπιτι ειχα στο μυαλο μου συνεχως αυτη τη μελωδια

και καθισα στο πιανο...

μ αρεσε το πως κυλουσαν οι νοτες,

αλλα πιο πολυ με αγγιξαν οι στιχοι...

"παλι απ την αρχη για τις μερες που ακομα κυλουν
παλι απ την αρχη για τα λαθη που εδω θα σβηστουν
παλι απ την αρχη κι αν συγνωμη δεν θες να μου πεις
μη μιλας μονο αγκαλιασε με...


(κλικ για να μεγαλωσει και να φαινονται οι νοτες)

παλι απ την αρχη σε μια χωρα που αιμορραγει
παλι απ την αρχη μια κουβεντα ισως ειναι αρκετη
παλι απ την αρχη μιλησε μου μοναχα εσυ
μυστικες ωρες θυμισε μου

Οσα εχω παντα ητανε δικα σου
μα η ζωη μου πια δεν ειναι αρκετη
οι καλυτερες στιγμες μου ηταν κοντα σου
να τις ζησω θελω παλι απ την αρχη"

βιολι και κοντραμπασο σε χορο

Χθες βραδυ η Ρεμπουτσικα,στο αλσος Βεικου
εβαλε την τρυφεροτητα της καρδιας της σε νοτες
και αγκαλιασε ολη την αθηνα...

Αυτη η σκηνη,οσο καταφερα να κρατησω στη
μηχανη ηταν απ τις αγαπημενες μου

Χορευε το βιολι με το κοντραμπασο

τα Χριστουγεννα του καλοκαιριου μου

επεστρεψα

για λιγες μερες,στην καρδια του Ηλιου μου,στο πατρικο μου..

Καποιοι τοποι απλα σε ξεκουραζουν και αγκαλιαζουν
τρυφερα τα καταβαθα σου...
και συ γαληνευεις, αφηνεις το τρεξιμο για λιγο και αναπαυεσαι.

και ειναι πιο ευκολο να κανεις βουτια εντος και να
ψηλαφησεις τα κυματα και τους κραδασμους της καρδιας σου

Απ τη μερα που ηρθα μια μισοτελειωτη προταση γυρνουσε

μες το μυαλο μου... "νιωθω λες και..."

Ξυπνουσα και κοιμομουν μ αυτες τις λεξεις διχως να μπορω

να τελειωσω την προταση...

ωσπου ενα απογευμα σαν οδηγουσα επιασα τον εαυτο μου

να σιγοτραγουδα...

"ζυμωνω 12 Χριστοψωμα λευκα,με της αγαπη τη μαγια

και ασπρο αλευρι...να τα μοιρασεις σε παιδακια γελαστα

να χουν να λενε για τη δοξα του Δεκεμβρη..."

...και βρηκα τις λεξεις μου...

νιωθω λες και ειναι Χριστουγεννα!


τι παραξενο ελεγα...και εψαχνα το γιατι...

Χθες πηγα στον ανθοπωλη και πηρα ενα μικρο γλαστρακι
βασιλικο να παω στη μητερα μου για καλο μηνα.
-Καλη Χρονια! μου λεει
-Καλη Χρονια?
-ναι σημερα ειναι κατι σαν πρωτοχρονια για την εκκλησια...

...πως συντονιζεται και ανασαινει η καρδια μας
μυστικα και σιωπηλα με τον Ουρανο της...

Καλη Χρονια!

σε μια βεραντουλα στην Αθηνα

Καθομαι στη βεραντα τα βραδια,διπλα απ το γιασεμι
που μου θυμιζει τις ριζες μου...
και τα χρωματα ειν απλωμενα στο τραπεζι.
Η καρεκλα απεναντι κενη,αλλα τοσο γεματη
απο μια παρουσια νοερη,μια παρουσια ολο τρυφεροτητα
και στοργη.Απο παιδι την ενιωθα πλαι μου να χαιδευει
το στερνο,στην αρχη τη βαφτισα φυλακα αγγελο,
αργοτερα παλευα να την ενσαρκωσω.
Εντυνα τα φιλαρακια μου μ αυτο
το χιτωνα... κι υστερα οποιον με πλησιαζε...

...και το πορτακι της ψυχης μου ορθανοικτο...

Και κλεφτες να περασαν δεν μ εγνοιαξε,χαιρομουν που
ειχα,αν ειχα, κατι να παρουν.Περασαν σιγουρα
πουλια κι αερικα κι αφησαν σιωπηλα δωρα και μελωδιες.
...Ισως γι αυτο εχουν γλυκαθει τα βραδια
Παλι σε κυμα εφτιαξα το σπιτακι μου...

πως αλλιως

αφου το μονο σταθερο στις μερες μου ειναι μια σιωπηλη

θαλασσα αγαπης

γεματη αχτιδες Φως, κοραλια και παιχνιδια

Μοιρασμα

απο πανσεληνο
σε
πανσεληνο

Αυγουστος

αποκοιμιεμαι μ ενα καμβα στο χερι τα τελευταια βραδια,

ισως γιατι κυλουν χρωματα εντος...

(μη ρωτας πως εκανα τα σεντονια) :)

..κλεινω τα ματια και ανοιγουν σε κηπους γιασεμιων

γλυκο μου αλμυρικι...

Γλυκό αλμυρίκι της ψυχής μου
ριζωσες στην ακρη της θαλασσας μου εντος
να με τυλίγει η σκια σου
οποτε με ζεσταινει το παιχνιδι με τα κυματα

20 Ιουλιου

(οι φωτογραφιες αυτης της αναρτησης ειναι
δανειο απ το ξωτικο --ευχαριστω...)


Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου,τετοια
μερα ξυπνουσαμε απ τις 5...μας ξυπνουσαν οι
σειρηνες της πυροσβεστικης διπλα απο το σπιτι
μας...βαρουσαν να μη ξεχναμε οτι σαν σημερα
"μας τους εφερε η αγαπημενη θαλασσα της Κερυνειας"
Πηγαιναμε με την αδερφη μου και τρυπωναμε στο
κρεβατι των γονιων μας απο φοβο...και κει ανοιγαν
το ραδιοφωνο και ακουγαμε ιστοριες προσφυγων...
-μαμα και σας, σας επιασαν αιχμαλωτους;
-μαμα και σας,σας χωρισαν αντρες γυναικες;
-μαμα...μαμα...




Λες και δεν ξεραμε τοσα χρονια πια που τα ακουγαμε.
Πως κλειδωσε η γιαγια το σπιτι,πως πηρε λιγα
εσωρουχα και την Εικονα,πως κρυφτηκαν μες τα
λεμονοδεντρα,πως η μαμα φοβοταν τα αεροπλανα,
πως ηταν απ τους "τυχερους" που προλαβαν...
Για το γειτονα που δεν αφηνε το σπιτι του,
τη γιαγια που κλειδωσε για να επιστρεψει σε
λιγες μερες και ετρεχε εγκυος να μαζεψει την
οικογενεια να φυγουν...

Εκει μες τα σεντονια τους θελαμε καθε χρονο να ακουμε
τουτο το αλλοιωτικα δικο μας παραμυθι...


Δεν ξερω αν πια κτυπανε οι σειρηνες τα πρωινα,
δεν ξερω καν αν το ραδιοφωνο μιλαει για τις πληγες μας.
Ξερω πως η γιαγια εχει πεταξει το κλειδι του σπιτιου
της μες τα δακρυα οταν πια ειχε γνωρισει τους Τουρκους
που ζουν εκει,ξερω πως ο παππους που οποτε καθομασταν
στο τραπεζι ελεγε και του χρονου στα χωρια μας εκλεισε
τα ματια του,ξερω πως η θεια δεν περιμενει πια τον
αδερφο της τον αγνοουμενο ουτε υπαρχει το επιπλεον
πιατο στο τραπεζι...
Ξερω πως εκεινο το "δεν ξεχνω"
εχει πεσει σαν αγκυρα μες την καρδια μου
Μα για ποιες λυσεις και σχεδια μου λες,
εγω δεν ξερω απο τετοια...

Ξερω μονο πως μεσα μου ανασαινει ζυμωμενο
με την υπαρξη μου ενα παραμυθι ταπεινο,
για μια γιαγια εγκυο να τρεχει να μαζεψει τα
παιδια να κρυφτουν να φυγουν...μια γιαγια που
γεννησε κατω απο μια χαρουπια...μια γιαγια που
μυριζουν τα χερια της προσφορο και οποτε μιλα
για το χωριο της και τον Αποστολο Αντρεα σταζει
απ τα ματια της Φως και μελι...
Εχω εκεινη την εικονα στα χερια μου...θυμασαι τοτε;

Kαι μου φερνει μια αναμνηση...οταν ειχαμε παει
τοτε που ανοιξαν τα οδοφραγματα στον Αποστολο
Αντρεα ηταν ολος ο δρομος γεματος μαυροφορουσες
γιαγιαδες στα γονατα που εκπληρωναν ταματα που
καρτερουσαν χρονια...και γι αυτο εχουμε ελπιδες...
γιατι ενα παραμυθακι ανασαινει στα καταβαθα μας.

σ ευχαριστω πολυ,μα πιο πολυ σ αγαπω

Ηρθα σπιτι αποψε κουρασμενη,στεναχωρεμενη,
με πολλες σκεψεις να με βαραινουν και καπως
απογοητευμενη...γενικως και ειδικως...ανοιξα τον
υπολογιστη,εβαλα μουσικη,εριξα μια ματια
στα μεηλς και ξαφνιαστηκα που ειδα μηνυμα
σου απογευματινο ενω πριν λιγο ειπαμε καληνυχτα...

Polles fores otan kathomai kai diabazw kati,
se fernw sto nou mou :))
sou to stelnw ayto gia ksekourasi
...apo Papadaki


"Μην πικραίνεσαι, είπε. Και βούρκωσε.
Είναι όμορφη η ζωή. Πιστεψέ με.
Αξίζει να τη ζεί κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές.
Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλ' αυτά; Μα να θυμάσαι πάντα,
φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα.
Δε σταματάει πουθενά η ζωή. Μη σε μπερδέψουνε κάτι
κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της
ψυχής τους. Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι.
Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι απο την αρχή.
Τωρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα.
Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω
το δάσκαλο. Ένας γερο-ξεκούτης είμαι. Μα αυτά τα πράγματα
έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε.
Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει. Προχώρα όρθιος όμως. Έτσι; ...


-- Aυριο θα 'ναι μια καινούρια μέρα, αγόρι μου.
Πλύσου, χτενίσου, ψιθύρισε ένα τραγουδάκι και ξεκίνα.
Δεν ξέρω τιποτ' άλλο να σου πω, Έζησα τόσα χρόνια
σ'αυτή τη γη. Δεν αρνήθηκα ποτέ τα λάθη μου.
Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι.
Αξίζει να ζείς μέσα στη γυάλα, απο φόβο μην πληγωθείς;
Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να 'χεις
το θάρρος να λές: Με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι από
την αρχή τώρα. Όχι κακομοιριές και κλαψούρες.
Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζείς.
Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε
ροδοπέταλα. Κράτα της αναμνήσεις σου και προχώρα...
Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ' αυτό το κόσμο.
Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γής.
Aντε να πιούμε και το τελευταίο.
Έχω να σηκωθώ νωρίς αύριο. Πρέπει να κλαδέψω τις
τριανταφυλλιές. Αλλιώς, πώς θα θυμάμαι το χαμόγελο
αυτηνής της κακούργας της Μελπομένης;

Ποιός έιναι ο δυνατός;

-- Ποιός είναι ο δυνατός;
Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.

-- Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του.
Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει
στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό
ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει,
που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο
θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή,μέσα στο
χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του,
κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλιά του.
Αυτός είναι ο δυνατός.

Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε.
Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα.
Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές.
Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό,
και ψιθύρισε:

-- Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου!
«Προσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς
που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου μ' ένα λουλούδι
στο χέρι. Μπορεί να γονατίζεις, να σερνεσαι, να ματώνεις.
Ωραία! Δε χαλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους.
Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς. Τ' αγαλματα μόνο δε λυγάνε».


kai teliwnoume me ena tragoudi agapimenο diko mou...
na eisai kala Katerina mou..
an den kataferoume na brethoume simera:)



...τελειωσα το μεηλ με δακρυα στα ματια
και τη ψυχη χορτατη και ξεκουραστη...

μετραμε 11 χρονια κολληταρια και
2 βδομαδες κουμπαρες
σαν αδερφια ζυμωθηκαμε...

σ ευχαριστω πολυ μα πιο πολυ σ αγαπω

αχ νησι μου...γη του λιβα,τ αδικου χαμου...

Πριν λιγο εμαθα τι εγινε,
λογω εφημεριας δεν πηρα χαμπαρι τιποτα...
παρα μονο σαν γυρναγα τους σταθμους
στο ραδιοφωνο ακουσα το:
..."τριημερο πενθος στην Κυπρο"
και πηρα τηλεφωνο την αδερφη μου..

...πολυ τραγικο...

ο Θεος να αναπαυσει τις ψυχες αυτων που εφυγαν
και να δινει παρηγορια στις οικογενειες τους

αχ νησι μου...

Ημερες καταστρωματος ενος "ασθενη"

Μου εφερε το ημερολογιο του ενας "ασθενης"
εδω στην κλινικη. Ενας ανθρωπος που τα
τελευταια 25 χρονια ζει με τη διαγνωση της
σχιζοφρενειας παρανοικου τυπου

(βραδυ χιονιζε ολη νυχτα
κοιμηθηκα κανονικα)

...απ τα 20 του "ακουει φωνες"...
καποιοι τον κυνηγουν...τον παρακολουθουν...
αυτος διαβαζει σκεψεις...ακουει σκεψεις...
του μιλαει η τηλεοραση...του στελνει σηματα το
ραδιοφωνο...στελνει στο δορυφορο...
θεωρει πως τον σχολιαζουν...πως καπου κοντα
υπαρχει ενας κινδυνος και ειναι διαρκως
σε μια ετοιμοτητα

...ερμηνευει,παρερμηνευοντας

(δεν ακουω το βραδυ,αλλα βλεπω
διαφορα γραμματα,διφθογγα ή συμφωνα
και σπανιως ακουω φωνες να μου λενε
ασυναρτησιες.)


Το εκπληκτικο ειναι πως μεσα σ αυτο το μπερδεμα
του μυαλου του κραταει ημερολογιο...
καθε μερα γραφει...εστω και 2 λεξεις γραφει...


Το φερα στο σπιτι καθισα σελιδα σελιδα να

το διαβασω και με μετεφερε στον κοσμο του...

καπου συγκινηθηκα

(ειδα και αλλο θαυμα στην οδο Διστομου,Μεταμορφωση

στην τεχνικη Σχολη.Εξαφανιστηκε μια γυναικα γνωστη

ξανθια και στη θεση της μπηκε μια αλλης φυλης)

(ειδα λιγο στριπτιζ το βραδυ)

αλλου χαμογελασα


(να παω να κανω γενικες εξετασεις αιματος στο

Διαγνωστικο κεντρο; Αλλα δεν εχω χρηματα)

αλλου πονεσα

(κοιμηθηκα κανονικα σχεδον,συνεχιση αγωγης

Ευχη Παπα Ευαγγελου)

Απορησα για τη δυναμη αυτου του ανθρωπου μεσα
σ ολα αυτα να αναζητει το Θεο εστω και με το δικο
του ψυχαναγκαστικο τροπο...

Καποια στιγμη θυμηθηκα απ τη μια τους δηθεν της
θρησκειας που μεχρι και σημερα βαζουν στο
"ψυχασθενη" την ταμπελα του δαιμονισμενου
(Θεια Κοινωνια,Αγια Τριαδα
κοιμηθηκα 4 ωρες και 1 διακεκομμενα)

και απ την αλλη τους ελιτ καθε κοινωνιας που
στιγματιζουν και απομονωνουν αυτους τους
ανθρωπους ως τους τρελλους, τους πειραγμενους,
τους επικινδυνους

(αν ξημερωσω και ειμαι καλα και κανει καλο καιρο
θα παω Μητροπολη Γ'Χαιρετισμοι
Ξυπνησα 5 η ωρα.Πηρα το χαπι 8΄
Πηγα στην παρελαση,ειδα τον Γιαννακη)

οταν το τελειωσα μαζευτηκε μια γλυκυτητα μεσα
μου που δεν μπορουσα να εξηγησω..

θυμηθηκα μονο ενα στιχο του ελυτη

"ευθυς αμεσως καταλαβα
πως ο ανθρωπος ειναι αθωος"

και εψαξα να βρω ολο ποιημα,
...του ανηκει και ας μην το ξερει

"Αργησα πολύ να καταλάβω...
τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου
μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της
υπερηφάνειας.Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της
ύπαρξης μέσα σου για να την καταλάβεις.

Μια μέρα που ένιωθα να μ’ έχουν εγκαταλείψει όλα
και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στην ψυχή μου,
τράβηξα, κει που περπατούσα, μες στα χωράφια
χωρίς σωτηρία, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου....

Το ‘κοψα και το ‘φερα στο απάνω χείλι μου.

Ευθύς αμέσως κατάλαβα
ότι ο άνθρωπος είναι αθώος.

Το διάβασα σ’ αυτή τη στυφή από αλήθεια ευωδιά
τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της
μ’ ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραπόστολου.
Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση
πια ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.

Ναι... ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία...
Ούτε, πολύ περισσότερο....μια ανταμοιβή......
Ήταν ένα δικαίωμα. "

θα σου ζητησω συγνωμη που σε μεγαλωσα εδω...

Mα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν
Ήμουν εγώ στη φωτιά κι ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοιχτά...

.......θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ

Τους είχα δει να γελάνε οι μπάτσοι
κι απτην Ομόνοια να πετάν δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
στο παράθυρο εικόνισμα άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό

παπαλε μου αγαπω σε

ερχοταν τα βραδια και ξαπλωνε στο πατωμα
αναμεσα στα κρεβατακια μας (εμενα και της
αδερφης μου),ακουμπουσε το κεφαλι στο
κομοδινο και το φωτιστικο απο πισω εφεγγε
τα πιο ταξιδιαρικα αυτοσχεδια παραμυθια...

*παπαλος...ο πατερας σε κυπριακη καθημερινη τρυφερη διαλεκτο

ντυθηκαμε ενα ερωτηματικο...

η αληθεια ειναι πως με ολα αυτα που
συμβαινουν ντυθηκαμε ενα ερωτηματικο
για το Αυριο...ειδικα οι νεοι...

Καθισα στον καναπε,σκεφτομουν τα διαφορα
που λενε και κοιταζα αφηρημενα εξω απ το
παραθυρο...κατεβασα ενα βιβλιο και αφησα
τις λεξεις να κυλησουν...

"Ουδεποτε ανησυχουσε ή απελπιζοταν,οσο
και αν φαινονταν τα πραγματα δυσκολα ή
δυσοιωνα...Πιστευε οτι ο Θεος δεν επιτρεπει να
γινει κανενα κακο,αν δεν προκειται απ αυτο
να βγει καποιο καλο ή τουλαχιστον να εμποδισθει
ενα μεγαλυτερο κακο...Μεσα στο σκοτος και την
ομιχλη μιλουσε για ξαστερια :

"ολα θα πανε καλα με τη χαρη του Θεου." "

Γεροντας Παισιος

Βαθια ανασα και χαμογελο στα κλειστα ματια

οι ψεσινες σκεψεις μες σε παραμυθι

Μια φορα και ενα καιρο,οχι στα πολυ παλια
χρονια ζουσε ενα κοριτσακι μελαχρινο και
ανεμελο που ειχε μια λαχταρα...
να μπορεσει ν αγκαλιασει το φεγγαρι...


Η αληθεια ειναι πως εκανε πολλες αξιεπαινες
προσπαθειες,μεχρι και το πιο ψηλο βουνο
ανεβηκε να το πλησιασει αλλα ενιωθε την
αγκαλια της μικρη και την αποσταση παντα
ατελειωτη.Ενα αλλο βραδυ να φανταστεις πηγε και βρηκε
μια λιμνη γαληνια και βουτηξε μες την αντανακλαση
του φεγγαριου,αλλα παλι τα χερακια της ηταν αδειανα.
Ενα αλλο βραδυ κιολας παραλιγον να γκρεμοτσακιστει
μεσα σ ενα πηγαδι...


Ετσι περιοριστηκε στο να καθεται σ ενα ξεφωτο μες το
δασος,μιλωντας με τα πουλια και τα δεντρα καθε
βραδυ και απλα να κοιτα με αφοσιωση το φεγγαρακι της,
να του λεει τραγουδια και να παιζει μαζι του.

Ωσπου ενα βραδυ....
Ενα βραδυ που λες το φεγγαρι αρχισε να μικραινει και

να μικραινει να λιγοστευει πολυ τοσο που χαθηκε απ τον

Ουρανο για λιγο...

κοιταγε σιωπηλο το κοριτσακι την αγαπη της μες το βαθυ σκοταδι
και μες τη σιωπη της καρδιας της ενιωσε πως γεννηθηκε ενα

ολογιομο χλωμο κωνσταντινατο...
Εκλεισε τα ματια και με τα χερια της αγκαλιασε το κορμακι της
τρυφερα και συνειδητοποιησε για πρωτη φορα πως η αγαπη και
το δοσιμο γεννιουνται απο το α δ ε ι α σ μ α ...
...και μετα απο λιγο εμφανιστηκε παλι σιγα σιγα το φεγγαρι
κοκκινο απο τη χαρα του.
Εχω να σου πω πως απο τοτε το κοριτσακι και το φεγγαρι
μοιραζονται τα βραδια τους,ειτε απλα λεγοντας τις στιγμες
της μερας,

ειτε φτιαχνοντας μουσικες...ειτε απλα τις πιο πολλες
φορες παιζοντας

...χαριζοντας ο ενας τον εαυτο του στον αλλο

η Αγγελα Παπαζογλου για την ελληνικη σημαια

περσυ τετοιες μερες ειδα ενα θεατρο που με

συγκινησε πολυ...

το "Αγγελα Παπαζογλου" με την Αννα Βαγενα...

ειχε ξεμεινει στον υπολογιστη

το ακολουθο βιντεακι απο εκεινη τη βραδια

.

...πως ενιωθαν οι Μικρασιατες για την

Ελληνικη Σημαια...

Στο συνταγμα,πριν τους "αγανακτισμενους"

Βρισκομουν εξω απ το μετρο στην πλατεια,κοντα στο
συντριβανι αρκετο καιρο πριν,περιμενοντας ενα φιλαρακι,
οταν καποια στιγμη βγηκε απο τα σκαλια ενας νεος ανθρωπος
που περπατουσε με πατεριστες μιας και τα δυο του ποδια
ηταν ατροφικα.Μου ειχε κανει εντυπωση η παρουσια του,
προσεγμενα ρουχα,ομορφα χτενισμενος και καθως πλησιασε
ειδα οτι φορουσε ακουστικα και μιλουσε στο τηλεφωνο

-αγαπη μου μολις εφτασα,θα σε περιμενω εδω...

Οπως καταλαβαινεις με επιασε η περιεργεια...ηθελα
να δω σε ποια αφεθηκε ξεπερνωντας τα πιθανα εσωτερικα
του διλημματα και ποια τον ειχε αγκαλιασει κουρνιαζοντας
στη ψυχη του...και οπως καθισε αυτος στο παγκακι,καθισα
και γω στα μαρμαρα απεναντι...και περιμεναμε...

Καποια στιγμη σηκωθηκε και κατευθυνθηκε προς το συντριβανι,
δεν αργησα να καταλαβω σε ποια πηγαινε.
Μια κοπελα μ ενα μπαστουνακι που το κτυπουσε στο πατωμα
(δεν ξερω αν ηταν τυφλη ή ποσο ποσοστο ορασης ειχε)
ερχοταν προς το μερος του.
Αγκαλιαστηκαν, φιληθηκαν και προχωρησαν μ α ζ ι ...


Ξερεις,ειναι ενα "μαζι" διακριτικο και τρυφερο
που οδηγει σε ξεφωτο...

Διψα της ψυχης

μ αρεσε το βλεμμα της γιαγιας...

"πλατυνε το αισθημα που ειχα για την Ελλαδα"

τραγουδησε...συγκινησε...και πιο πολυ
γεμισε με ελπιδες τις καρδιες μας...


(Αστρια μου αργησα λιγο να τ ανεβασω γιατι
μου κολλουσε ο μπλοκερ...)

αυτες οι φωτογραφιες ειναι οταν αποπροσανατολιστηκα

μες τα στενα της Παλιας Λευκωσιας πριν λιγο καιρο

κοντα στην πρασινη γραμμη...

...να ξερετε πως οι πιο πολλοι Ελληνες της Κυπρου,

εχουμε την Ελλαδα σαν μανα

και ποναμε οταν πανε στραβα τα πραγματα...

οταν ειχε ερθει ο Σεφερης στην Κυπρο εγραφε:

«…Τον έχω αγαπήσει αυτόν τον τόπο.
Ίσως γιατί βρίσκω εκεί πράγματα παλιά που ζουν ακόμη,
ενώ έχουν χαθεί στην άλλη Ελλάδα…
ίσως γιατί αισθάνομαι πως αυτός ο λαός έχει
ανάγκη από όλη μας την αγάπη και όλη τη
συμπαράστασή μας. Ένας πιστός λαός,
πεισματάρικα και ήπια σταθερός.
Για σκέψου πόσοι και πόσοι πέρασαν από πάνω τους:
Σταυροφόροι, Βενετσιάνοι, Τούρκοι, Εγγλέζοι - 900 χρόνια.
Είναι αφάνταστο πόσο πιστοί στον εαυτό τους
έμειναν και πόσο ασήμαντα ξέβαψαν
οι διάφοροι αφεντάδες πάνω τους.
Και τώρα γράφουν στους τοίχους των χωριών τους:
"Θέλομεν την Ελλάδα μας κι ας τρώγομεν πέτρες…".
Θα ήθελα οι νέοι μας να πήγαιναν στην Κύπρο.
Θα έβλεπαν από εκεί πλατύτερο τον τόπο μας…».

"Παραξενεύομαι όταν το συλλογίζομαι.
Η Κύπρος πλάτυνε το αίσθημα

που είχα για την Ελλάδα.
Κάποτε λέω πως μπορεί

να με πήρε για ψυχοπαίδι της».

Σεφερης

Μικης Θεοδωρακης...σημερα (1)

κατεβηκαμε στα προπυλαια σημερα

απο την αρχη που ειδα ετσι ομορφο κοσμο μαζεμενο
με τη σημαια,χαρηκα

απλα επειδη ενιωθα μακρια...τρυπωσα δεξια αριστερα

και βρεθηκα πολυ κοντα...

συγκινηθηκα πολυ

αχ Ελλαδα...
(αυριο θα ανεβασω και τα βιντεο που τραγουδαει ο
Θεοδωρακης με τον κοσμο...με 2 κουβεντες καρδιας)