Το πρωτο βηματακι,σ αυτο το ταξιδι της Παιδοψυχιατρικης
που αρχισε καλοκαιριατικα και συμφωνα με τη νομαρχια το
πρωτο μερος ειναι ψυχιατρικη ενηλικων για 1,5 χρονο.
"τον πρωτο μηνα δεν θα εφημερευσεις,ουτε θα αναλαβεις
ασθενεις.Θελω να παρακολουθεις συνεντευξεις,να μαθεις
την κλινικη,τους ανθρωπους της,τη λειτουργια της...να
παρατηρεις,ν απορεις,να ρωτας και να διαβαζεις"
καπως ετσι με καλωσορισε ο διευθυντης του Ψυχιατρειου,
σ ενα χωρο που τον ενιωσα οικειο παρολους τους φοβους
μου και τις ιδιαιτεροτητες του.
Καθομουν λοιπον,σε μια ακρη και παρακολουθουσα τις συνεδριες
...ησυχα και αορατα σαν αερακι.
Καθε μια μοναδικα ιδιαιτερη,οπως και οι ψυχες μας...
ειχαν ομως ολες οι συνεντευξεις μια εικονα κοινη και
γεννουσαν μεσα μου ολες την ιδια απορια...
Εβλεπα,που λες, δυο ανθρωπους (διχως να οριζει η καρδια
εννοια "ασθενη" και "γιατρου",απλα δυο ανθρωπους) αντικρυ.
Ο ενας ειχε λαχταρα να μιλησει,να βαλει την καρδια σε
λεξεις,να μοιραστει,ν ακουμπησει κι οσο γινεται να ιαθει.
Ο αλλος,κρατουσε ενα φαναρακι,
με Φως χαρισμενο απ τον Ουρανο,
και ειχε δυο ματια λιμνες...να μπορει να κυλα μεσα απο
χαραμαδες και ξεφωτα στο ταξιδι που τον καλουσε η
απεναντι ψυχη μες τα καταβαθα της στους χρονους της
Αγαπης
κι απορουσα...
Θα χω αραγε ποτε δικο μου φαναρακι;
Θα μπορεσω να ανταμωσω αληθινα ενα προσωπο καταμματα και
μ ενα βλεμμα δρομο να ψηλαφησω ορια πονεμενα;
Αληθινα αναρωτιεμαι...
γιατι απο παιδι ξεχνιομουν σε μια κουνια
.jpg)
