Ένα τραπεζακι στη βεραντα
και μεις αντικρυ
να ξεδιψα η μια απ τη ψυχη της αλλης
ηλιοβασιλεμα στη Λευκωσια

Μιλω για τα απλα της καθημερινοτητας
σχεδια και σκεψεις και νιωθω πως εχω αφησει
ολοκληρη την καρδια μες την Αγαπη
Μιλας και ξεχειλω γαληνια από χαρα για την ομορφια
της ευαισθητης ψυχης σου…

Είναι τοσο διπλα μας αερακια αναλαφρα
φορτωμενα καλοσυνη που ξανοιγουν κοσμους εντος

…και ένα βλεμμα δρομος μεχρι τα καταβαθα...

Με γεμισες δωρα,το ξερεις?
Αργυρω μου ευχαριστω

...με αφοσιωση

την βλεπω καθε απογευμα να σκυβει τοσο πολυ
και να μπλεκει με αλλο τοσο μερακι,


...που ειναι λες και δουλευει σιωπηλα και μες τη ψυχη μου
και κεντα με την ιδια επιμελεια τα καταβαθα μου

και τα δικα σου...

(χαμογελω για τουτο το μαζι
που ανασαινω μες τη σιωπη του χωριου)

βαλε ενα σκαμνακι... :)

Θυμασαι;

ηταν καποια βραδια που πονουσα βαθια,φοβομουν το
σκοταδι πολυ και δεν μπορουσα να κοιμηθω.
Ζυμωναν οι μνημες τις σκιες και ερχονταν σιμα παιδικοι
εφιαλτες...ματια και χερια σκοτεινα.

Το χες καταλαβει,αλλα δεν ελεγες κατι,
να μη με κανεις να ντραπω.

Απλα ενα βραδυ ετσι σαν στο ασχετο ειπες

-βαλε ενα σκαμνακι διπλα στο κρεβατι σου...για τον Αγγελο
σου,να ξεκουραζεται οσο θα σε προσεχει μεχρι την Ανατολη


καπως ετσι γλυκαναν τα βραδια και εγιναν ολοφωτα...

Σ ευχαριστω που υπαρχεις και χαιδευεις την καρδια
τρυφερα και διακριτικα αφηνοντας ηλιαχτιδακια

μαθηματα στο ιατρειο

Ηταν που λες μια φορα και εναν καιρο μια μερα σαν προχθες
στο ιατρειο,οταν ηρθε μια γιαγια με μαυρα ρουχα,μαυρο
μαντηλι στο κεφαλι,μια καμπουρα να τη γερνει μπροστα
και ενα κλαρι δεντρου περιποιημενο για μπαστουνι.Μου
θυμιζε την προγιαγια μου απιστευτα,μαλλον γι αυτο ενιωθα
αυτη την ανεξηγητη οικειοτητα.
Ειναι παραξενο πως ξεδιψα κανεις κοιτωντας καταματα
ανθρωπους που ισως εχουν δει πολλα και ισως εχουν δακρυσει
πολυ.Αληθεια λες να το ξερουν τι δωρα αφηνει το βλεμμα τους;

Λιγο πριν φυγει εβγαλε ενα χαρτακι και 2 βιβλιαρια για φαρμακα.

-Ξερεις εχουν τελεψει τα φαρμακα των γειτονισσων μου,
δεν μπορουσαν να ερθουν...εγραψα τι χρειαζονται να μην τα
ξεχασω και αν γινεται να μου τα γραψεις...


Χαμογελασα.Ενιωσα να την αγκαλιαζω και ας μην
μετακινηθηκα καθολου.Μου εδινε μαθηματα...
Δεν θελει γνωσεις η αγαπη...ουτε καν ορθογραφια.

Ισως να χρειαζεται μοναχα την αποδοχη μιας καμπουρας
(που καποιοι λεν πως εκει κρυβονται τα φτερα)
μια θεληση μεσα σ ενα μπαστουνι
και 2 ματια, σταλες ενος Ουρανου που μας αγαπα
πιο πολυ απ οποιονδηποτε στη γη.

(το νανουρισμα που ακουγεται μας το ελεγε η προγιαγια
αντι για παραμυθι)

πινελιες ολοφωτες...

Οση ειναι η αγαπη μου για τη ζωγραφικη,αλλη
τοση ειναι η αγνοια μου για την Τεχνη και τις τεχνικες.
Ειχα για καιρο μια σειρα ακρυλικα στο σπιτι και
οποτε ξεχειλιζε η καρδια αρχιναγα ενα ταξιδι εντος,
σιωπηλα με κουπι ενα πινελο.
Δρα ψυχοθεραπευτικα μεσα μου...
αφηνω χρωματα διχως να ξερω τις πιο
πολλες φορες τι να ζωγραφισω και στο τελος
αποτυπωνεται στον καμβα τι πονα ή τι προβληματιζει
με ενα δρομο λυσης που δεν ειχα σκεφτει

Τελευταια "ανακαλυψα" τις λαδομπογιες...
ειναι πιο μαλακες σαν να ναι ευαισθητες...και αργουν να
στεγνωσουν λες και ειναι διαρκως βουρκωμενες
(το καθε χρωμα για το δικο του λογο...)
Μα εκεινο που κανει τρομερη εντυπωση σε τουτες
τις μπογιες ειναι που καθε χρωμα που ακουμπας στο
καμβα αλλοιωνεται αναλογα με το χρωμα που βρισκεται
ηδη εκει...καθε καινουργια εμπειρια αποκτα διαστασεις
απροσμενες και ατελειωτες αναλογα με οτι εχει προηγηθει.
Κι οσο βουρκωμενο ειναι οτι προυπαρχει αλλο τοσο
και το αντικτυπο...


Γι αυτο σου λεω...
εχω την εντυπωση οτι οι ψυχες μας ειναι γεματες
και με χρωματα λαδομπογιων.Και αυτος ο Ουρανος
που αφηνει πινελιες ειναι μοναχα για να μας βοηθησει
να βρουμε ο καθενας μας με οτι ηδη προυπαρχει
ενα συνδιασμο ολοφωτο και ολογιομο...

...και μη φοβασαι τα σκουρα χρωματα,
κοιτα πως φτιαχνουν ολοφωτες αντιθεσεις!
ακους ψυχη μου;

...σιωπες εφημεριας

Τηλεφωνησαν απο το γηροκομειο του χωριου χτες το πρωι για
πιστοποιηση ενος θανατου.

Νομιζω πως οσο και αν γενικα γαληνευω στη ησυχια και την
απολαμβανω,ποτε δεν θα καταφερω να εξοικειωθω με αυτην
την σιωπη.Με τη σιωπη που απλωνεται οταν το στηθοσκοπιο
ακουμπα διπλα απ το στερνο.

Σταθηκα και κοιταγα τη γιαγια οταν εφυγαν οι φροντιστριες,
ειχε ενα υφος ηρεμο και γαληνιο λες και ηταν σε ειρηνη με ολους
και ολα.Τραβηξα το σεντονακι μεχρι τους ωμους λες και τη σκεπαζα
(δεν μ αρεσει να σκεπαζω το προσωπο)... τα ματια της ηταν
κλειστα και η ψυχη μου ενιωθε συμφιλιωμενη μαζι της.
Την ειχα ξαναδει πριν αρκετους μηνες οταν την εφεραν κατω
στο νοσοκομειο για καθαρισμο μιας πληγης και
ετυχε να εφημερευω.

Παραξενο πως δενουν οι στιγμες μας, ας ειναι μοναχα για να
φτιαχνουν κομπους αγαπης μεσα στην αρμονια,
ακομη και οταν μοιαζει πως το νημα τελεψε...

Το απογευμα ηρθε στο ιατρειο μια κοπελα γυρω στα 30 να δω

κατι που "εβγαλε" στη γλωσσα της ψες.

-αυτα τα ειχες απο παντα,ειναι οι θηλες της γλωσσας

πισω στην τελικη αυλακα

-μα, ...ψες τα ειδα!

-ε...ψες κοιταξες

Γελουσε πολυ,χαμογελουσα...την εβλεπα που εφευγε και

σκεφτομουν διαφορα

για τουτον το μεγαλο αγνωστο, τον εαυτο μας...

...και πως ισως οσο περπατω μες τη ψυχη μου και οσο μακρια

χαριστει να φτασω μεσα μου,εκει ειναι και τα ορια που θα

πορευτω μεσα σε ψυχη αγαπημενη...