πρεπει μεχρι τα μεσα του σεπτεβρη να καταθεσω την αιτηση
για τις εξετασεις ειδικοτητας και αναρωτιεμαι ποιος
δρομος περνα μεσα απο την καρδια και φτανει σε φλογιτσα αγαπης.


οταν ειχα τελειωσει τη σχολη πριν 2 χρονια σχεδον, με
τραβουσε η παιδοψυχιατρικη αλλα βλεποντας τις αναμονες
τ αφησα εντελως μεσα μου,ξεχαστηκε και εγυρα στην
παιδιατρικη ή την παθολογια ...μεχρι πριν 2-3 βδομαδες.

ειχαμε παει με μια παρεα στην Παναγια του Μαχαιρα,προσκυνησα
και περπατουσα να φυγω απο το μοναστηρι προς το αυτοκινητο
την ωρα που ερχοταν ο ηγουμενος.
σταθηκαμε στην πορτα 2 λεπτα και ειπαμε 2 κουβεντες.
πως σε λενε..με τι ασχολεισαι..και τι ειδικοτητα θελεις να κανεις

-μαλλον παθολογια πατερ,η παιδιατρικη...δεν ξερω

εμεινε λιγο σιωπηλος και με κοιταζε,ενα βλεμμα δρομος ως τα
καταβαθα ετσι ενιωσα,και ξαφνιαστηκα οταν μου ειπε

παιδοψυχιατρικη να κανεις.

ξυπνησε εκεινη η λαχταρα παλι που δεν ξερω πως να τη
μαζεψω...αν πρεπει να τη μαζεψω...γιατι οποτε ανταμωνω παιδακι
νιωθω τη ψυχη μου να πεφτει στα γονατα.

με προβληματιζουν διαφορα,πρωτα ο εαυτος μου και τα κινητρα
του για τουτη την επιλογη και μετα οι σκεψεις εκεινων που
εχω στην καρδια...

προς το παρων απολαμβανω τις μερες σαν μια διαδρομη

με προορισμο ενα ξεχυλισμα αγαπης...

πηγα στο χωριο να κοιμηθω την Παρασκευη και ετσι απλα
διχως ξυπνητηρι με ξυπνησε η Ανατολη...

σηκωθηκα και πηγα στην αδερφη της γιαγιας,
ειχε αποφασισει να κανει χαλουμια και ηθελα να
παω να βοηθησω.εχω μια παιδικη αναμνηση σαν
φωτογραφια την προγιαγια πανω απο μια μεγαλη
κατσαρολα να ανακατευει το γαλα με κατι σαν
σκουποξυλο.

Η πιο ομορφη παιδικη αναμνηση τουτη η γιαγια...
παντα μια αγκαλια και ενα παραμυθι.Ειχε μακρια
δακτυλα,μυριζε ψωμι και μια μεγαλη καμπουρα να
την φερνει στο υψος μας...μου λειπει καμια φορα..

εφημερια χτες και καποια στιγμη αργα το βραδυ
μου τηλεφωνησαν οι νοσηλευτες να παω πανω
για ενα παππουλη...μπηκα στο δωματιο και ηταν
3 παππουληδες,πλησιασα το δευτερο κρεβατι και
αρχισα στα διαφορα να ρωτω τον παππου απο που
ειναι και να με ρωτα και κεινος...τελικα μες σε κεινο
το δωματιο ειχα με ολους κοινες ριζες.
ο παππους στο πρωτο κρεβατι ειναι συγχωριανος της
μαμας μου,ο παππους στο δευτερο κρεβατι μενει
στο χωριο που με αναπαυει με τις ανατολες του και
ο παππους στο τριτο κρεβατι ειναι
απο το χωριο του πατερα μου.

Χαμογελασα οταν το συνειδητοποιησα.
Τελειωσα οτι ηταν να κανω και εφευγα οταν μου
ειπε ο παππους στο πρωτο κρεβατι να παω κοντα
του να του πω ποια ειναι η οικογενεια μου.
Πηγα.
Τουτος ο παππουλης απο την πρωτη μερα με ειχε κανει
να τον συμπαθησω πολυ,ανεξηγητα.
Πηγαινα να μαθω τ αποτελεσματα απο τις εξετασεις
για να ενημερωνω τους συγγενεις του και χαιρομουν οταν
εβλεπα κοσμο να ερχεται να τον βλεπει.
Καθισα διπλα του και αρχισα να του λεω για τον παππου μου,
τον προπαππου την προγιαγια...

χαμογελασε,εκλεισε τα ματια και οταν τα ανοιξε ψυθιρισε

-ειμαστε συγγενεις...

σιωπησα και χαμογελασα..γεμισαν τα ματια μου που ειδα
δακρυα του..και αρχισε να λεει πως η προγιαγια μου και η
μανα του ειναι αδερφια.
Χαρηκα παρα πολυ...μειναμε να βλεπει ο ενας τον αλλο
χαμογελωντας.

Πως πλεκει η αγαπη τις στιγμες μας,μου λες?
Ποσο κοντα οι κομποι μας και οι σταυροβελονιες μας?
Η καρδια μες την καρδια,
και να μυριζει βασιλικο και αιωνιοτητα.
Τι παραξενα πραγματα μες το νοσοκομειο...

θελω να επιστρεψω σπιτι
να με βρω καρδια παιδικη στα γονατα

Σε κυματα φτιαχνω το τωρα μου,
...για να με κρατας

Τι να κανουμε...αφου θελουμε να σε νιωθουμε αισθητα,
μας εφτιαξες να διψαμε για τρυφεροτητα.

Γι αυτο χαιδευε το στερνο απαλα κι απροσμενα
οπως ξυπνα μια μαμα το μικρο της,
να χαμογελουν τα ματια σε φως, χορτατα

Αλλαξα τμημα εδω και λιγο καιρο,χειρουργικη για εξι
μηνες λεει το προγραμμα.Ειναι εντονοι ανθρωποι οι
χειρουργοι απ το πρωι ενταση και νευρα,δυσκολευομαι
να τους νιωσω και ν ακουσω νοτες στα λογια τους.
Ετσι ακουμπω στη σιωπη και στα ματια μιας πονεμενης
μανουλας που στεκει ορθιο φως διπλα απ το τετραπληγικο
παιδι της.

Μια μερα πριν καποια χρονια στην Αθηνα περνουσα απ το
νεκροταφειο ζωγραφου και ειπα να μπω μεσα.Μ αρεσει
καμια φορα να κοιτω φωτογραφιες και ονοματα και
ν αφηνω ευχουλες.Εκει ηταν και το ψηφιδωτο τουτο,
με το ποιημα που φαινεται παρακατω στην ακρη του...

Το ειχα βγαλει φωτογραφια γιατι το ενιωσα πολυ γλυκο
και ευαισθητο..με ποθο για το απεραντα Ομορφο.
Ισως τουτο να προσπαθει να κρυψει ο διευθυντης με τις
φωνες του...μια καρδια πονεμενη και ευθραυστη..

Ξημερωνει εφημερια