Παντα οταν βραδιαζε ενα μικρο κατι,απροσδιοριστα
σιωπηλο τριγυριζε μεσα μου.Οπως εγραφα τοτε...

Τουτη η νυχτα ειναι απροσδιοριστα γλυκια.Νιωθω πως
εκεινο το μικρο εχει καιρο να εμφανιστει,αν και δεν εφυγε ποτε.
Τοσο καιρο ζυμωνοταν με τα εντος μου,λιγο λιγο...σιγα σιγα.
Αλευρι,δακρυ,νερο,Αγαπη...να γινουμε ε ν α ...
Κρατω το σεντονακι μου στη βεραντα και καθομαι σταυροποδι.
Στο βαθος τ αεροδρομιο και καθε τοσο αεροπλανα ν ακουμπουν
απαλα και να σηκωνονται αναλαφρα.Χαμογελω..
Ανοιγοκλεινω τα ματια και γευομαι φως...τι γλυκο βραδυ.
Ξεμπλεξα το κομποσχοινακι και επαιζα με τους κομπους.
Εχει καιρο να Σου μιλησω...εγω που Σου κανα παραπονα οτι
σωπαινεις...Καποιος αποψε μ αγαπα πολυ και αφηνει η
καρδια του ευχουλες,δεν μπορω να το ερμηνεψω αλλιως.
Μια αγαπη να παλλεται παντου τοσο τρυφερα και εντονα.

Κερακι νιωθει αποψε το αερακι σου Ουρανε μου...
και τα ρουχα του ειναι φαρδια.
Παρε με οπου θες φτανει να χεις τα χερια τριγυρω μου
γιατι βλεπεις τη φλογιτσα μου που τρεμοπαιζει...

είναι φορές που μικρα και απρόβλεπτα
γλυκαινουν τοσο πολυ που μονολογώ...
ειναι σαν να ειμαστε αγκαλιασμενοι σε Αγκαλια



Μας δενει η Αγαπη
και αφουγκραζονται οι ψυχες με τη σιωπη
κουβεντες και παραμιλητα καρδιας.

Θελω να σου πω ευχαριστω για τουτο
με ζεστανες,με τυλιξες και με ξαλαφρωσες πολυ.
Νιωθω την εγνοια και γι αυτο μου ειναι ευκολο
ν ακουμπω κοντα σου ποτε τη σιωπη
και αλλοτε τις λεξεις μου.

Στελνω αγκαλια νοερη σ εκεινο το κομματακι
Ουρανου που συναντιομαστε και χαμογελω!

(μου θυμισες στιχακι του Ελυτη
"επειδη σ αγαπω και στην αγαπη ξερω να
μπαινω σαν Πανσεληνος") :)

μερα πρωτη

Λες και ο Ουρανος σε τουτη τη γωνια ειναι πιο μεγαλος.
Στο βαθος η πολη απλωμενη και μετα η Θαλασσα.
Ειχα αναγκη να ερθω στο χωριο.
Οποτε ειμαι εδω θυμαμαι το "Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι
έξω από τη γη,ποτέ σου δε θα μπορέσεις να σταθείς πάνω της"
(Ο. Ελύτης)
Ειναι μια σιωπη απλωμενη εντελως, οπως η πεδιαδα και το
μονο που ακουγεται το θροισμα των φυλλων και ωρες ωρες
στο βαθος κανενα αυτοκινητο.
Ειχα αναγκη να ερθω εδω μονη.
Τις τελευταιες μερες μαζευτηκε και τσαλακωθηκε η ψυχη
μου πιεσμενη....Αλλα που θα παει,θα με ξετυλιξει σιγα σιγα
και θα με απλωσει στο παντου της τουτη η Αγαπη
...αφου της αφηνομαι.
Εκαψα λιγο θυμιαμα ψυθιριζοντας ονοματα αγαπημενων,
να νιωσουν σαν απαλο χαδι στο κεφαλι τη σκεψη μου.
Με επιστρεφει η σιωπη στην καρδια της καρδια μου και
ανοιγω τα βιβλια...
σημερα λεει επαναληψη το κεφ. "Παθησεις Νεφρων"


μερα δευτερη

Κατεβηκα κατω και περασα απο το σπιτι των δικων μου το πρωι.
Ελειπαν ολοι.
Τριγυρισα λιγο και καθισα στο πιανο,ειχε χρονια να το ανοιξω.
Πηρα να παιζω κλιμακες και γελουσα με το αριστερο χερι που
ξεμενε πισω.Καπως ετσι και η ψυχη μου που αργει στα γεγονοτα
λιγο...αλλα ποιος ξερει ποιανου χρονομετρο ακουει αυτη...
Βρηκα την αγαπημενη μου παιδικη μελωδια και πηρα να τη
ξαναμαθαινω .....δεξι-αριστερο-μαζι.Ενιωθα μικρο.
Γιατι να μην ειναι καποιος σπιτι?
Ηθελα να πω 2 συγνωμες...μια για τα τοσα χρονια σιωπης και μια
για τις λεξεις μου τελευταια.
Εκλεισα το πιανο και επεστεψα στο χωριο.
Ειναι εντελως καθαρη η ατμοσφαιρα και στο βαθος ο οριζοντας...
τουτη η νοερη αγκαλια που κρατα τη θαλασσα μ ανοικτα τα χερια.
"Παθησεις αναπνευστικου" λεει η επαναληψη σημερα.
Πια οταν διαβαζω για ενα νοσημα θυμαμαι και ενα ασθενη.
Η γιαγια-Ευανθια...πολυ μικροσωμη με μακρια πλουσια ασπρα
μαλλια και γαλαζια νυχτικουλια...
οποτε πηγαινα να τη δω και τη ρωτουσα αν ειναι
καλα δεν ελεγε αν πονουσε ή αν δυσκολευοταν στην αναπνοη,
παντα ενα παραπονιαρικο "πεινωωωω" με τη ψιλη φωνη της.
Τον πρωτο καιρο νομιζα πως πραγματι δεν ετρωγε και τις εφτιαχνα
παιδικες κρεμουλες να την ταιζω με το κουταλακι.Σιγα σιγα προσεξα
πως ολη μερα σχεδον καποιος ηταν κοντα της να τη ταιζει...
και πως δεν ερχοταν κανενας δικος της να ρωτησει..
οι ωρες του φαγητου ηταν οι ωρες συντροφιας και τρυφεροτητας.
Παλι ειχα μπερδεψει τις "πεινες".
Θυμαμαι τη μερα που ηταν να φυγει και πηγα να τη χαιρετησω..
-εισαι καλα γιαγια μου?
-εε...μας αφησαν νηστικους και σημερα...

(η ζωγραφια ειναι απο το βιβλιο της Βασιλικης μας

"το παραμυθι της μουσικης" )

ηθελα να σου πω πως εκεινο το -ο- που βαζεις
στο νιωθω και γινεται νοιωθω
ειναι ολοκληρη πανσεληνος

αγκαλια και παραμυθι...

Ήταν που λες μια φορά ένα σκιουράκι.
Ούτε όμορφο, ούτε άσχημο.
Ούτε έξυπνο, ούτε κουτό.
Ένα συνηθισμένο σκιουράκι ήτανε,
που θα 'μοιαζε μ' όλα τα άλλα,
αν δεν είχε μια παράξενη συνήθεια.
Μόλις σουρούπωνε, το 'σκαγε από τη φωλιά του
και πήγαινε και στηνότανε στην άκρη του δάσους,
δίπλα στο ποτάμι, καρτερώντας τα ζώα
που πήγαιναν να πιούν νερό...
Περνούσαν λέαινες, ζαρκάδια κι αρκούδες
και λαγοί κι ασβοί και βατραχάκια...
Το σκιουράκι ένιωθε πως με όλα έμοιαζε λιγάκι,
πως όλα τους είχανε κάτι όμορφο, κάτι ξεχωριστό.
Έτσι, τα σταματούσε όλα,
τα κοίταζε στα μάτια και τα ρωτούσε:
- Μπορείς να μ' αγαπάς;
Τα πιο πολλά γελούσαν.
Άλλα δεν έμπαιναν στον κόπο να απαντήσουν.
Και άλλα του έλεγαν:
-Δεν έχω χρόνο
- ή δεν ξέρω τι είναι ν' αγαπάς...
Κι αυτό γινόταν κάθε σούρουπο κι έτσι
είχαν τα πράγματα, ώσπου μια μέρα,
το σκιουράκι ξαναρώτησε κι ένας ασβός
του χαμογέλασε και του είπε:
- Μπορώ. Έλα να αγαπηθούμε.
- Μπορείς; Πόσο χαίρομαι!Πες μου, όμως,
τι πά' να πει ν' αγαπηθούμε;
- Λοιπόν, το πιο σπουδαίο είναι να μη βιαστείς
να καταλάβεις. Και τώρα άκου:
Ν' αγαπηθούμε, πρώτα-πρώταπά' να πει να κοιταζόμαστε
στα μάτια.Κι έτσι κοιταζόταν στα μάτια για μερόνυχτα...
- Τώρα αγαπιόμαστε;
- Όχι βέβαια.Αλίμονο αν ήταν τόσο απλό.
Ν' αγαπηθούμε πά' να πει να φτιάξουμε κάτι μαζί.
Κι έφτιαξαν πράγματα μαζί. Κι ήταν τόσο χαρούμενα!...
- Τι ωραίο να σ' αγαπάω! Τώρα δεν αγαπιόμαστε;
- Όχι ακόμα. Γιατί ν' αγαπηθούμε πά' να πει
και να 'χουμε κάτι ο ένας απ' τον άλλον.
Δώσε μου λίγο απ' το καστανόμαυρο τρίχωμά σου
κι εγώ θα σου δώσω από το κίτρινο των ματιών μου.
Κι έκαναν έτσι...
Το σκιουράκι καθρεφτίστηκε στα μάτια του ασβού και
καμάρωσε την κίτρινη λάμψη τους στα δικά του μάτια.
Κι ύστερα του χάρισε το πιο γλυκό καστανόμαυρο
τρίχωμα που είχεστην πλάτη του.
- Τώρα αγαπιόμαστε;
- Όχι, όχι ακόμα. Μας μένει το πιο δύσκολο.
Πρέπει να αγκαλιαστούμε σφιχτά, πολύ σφιχτά,
και να τρέξουμε στον ήλιο, καβαλώντας μιαν αχτίδα
από φως. Έλα, με το ένα, με το δύο, με το τρία,
να προλάβουμε αυτήν εκεί την αχτίδα.
- Ένα, δύο, τρία, εεεεεεεεεεεεεε... ωπ!
- Τώρα αγαπιόμαστε;
-Τώρα.
Και που λέτε, όσο κι αν φαίνεται παράξενο,
κάπως έτσι έγινε κι έτρεχαν για τον ήλιο.
Κι άρχισε να πέφτει βροχή, γλυκιά σα μέλι.
Ήταν τα δάκρυα της χαράς τους,
που απ' την τεράστια ταχύτητα
- που ζάλισε όλα τα πουλιά κι όλα τ' αστέρια- έγιναν ένα...
Κι ύστερα βγήκε ένα ουράνιο τόξο τόσο λαμπερό,
που όλοι στη γη βάλανε το χέρι πάνω από τα μάτια
να μην τυφλωθούνε,κι αναρωτιόντουσαν τι είχε συμβεί
πάνωαπ' τα σύννεφα... Και πέρασε καιρός.
Να 'τανε χρόνια,να 'τανε ένα λεπτό μονάχα,
κανένας δε θα μπορούσε να μας πει,
γιατί ο χρόνος ήταν άχρονος,
μέχρι που ο ασβός ψιθύρισε:
- Κουράστηκα. Μη σου κακοφανεί.
Μπορεί και να ζαλίστηκα απ' το τρέξιμο.
Θα 'θελα να γυρίσω πίσω.
- Κουράστηκες; Όμως, δεν τρέχουμε πατώντας στο χώμα.
Είναι το φως που μας κουβαλάει.Δεν είναι κουραστικό.
- Για μένα είναι.Έπειτα το 'χω ξανακάνει.
Λίγοι το αντέχουνδεύτερη φορά.Είν' επικίνδυνο.
Γυρίζω πίσω...Αυτά είπε. Και με μεγάλη ευκολία,
πήδηξε σ' ένα μετεωρίτη που κατέβαινεστη γη και χάθηκε...
- Μη φεύγεις, φώναξε το σκιουράκι.
Φοβάμαι πως δε θα μπορέσω ποτέ πια να σταματήσω,
κι είν' αστείο να τρέχω μόνος μουστον ουρανό...
Όμως, τη φωνή του την άκουσε μονάχατο σκοτάδι,
κι ίσως - δε σας τ' ορκίζομαι -το φεγγαράκι που πρόβαλε
πίσω από ένα σύννεφο δειλά.
- Εεεεεεε... ωωωωωωωωωω... Είναι κανείς εδώ;
Δεν έχει νόημα πια να πάω στον ήλιο.
Ποιος θα μπορούσε να μου πει πώς θα ξαναγυρίσω πίσω;
Αλλά το σύμπαν εκείνη τη στιγμή ήτανε άδειο,
κι έτσι δεν του απάντησε κανένας.
- Μου φαίνεται πως τώρα τρέχω πιο γρήγορα από πρώτα.
Κι άρχισα να κρυώνω.Κι αν τρέχω έτσι μόνο μου για πάντα;
-Εεεεεεε... ωωωωωωωωω... Βοήθεια!Δεν είναι κανείς εδώ;Τ
ότε, μια μικρή φωνούλαέφτασε στ' αφτιά του,
τόσο γλυκιά και σιγανήσα να 'βγαινε από μέσα του.
- Ψιτ, ψιτ! Σκιουράκι!
- Μου μίλησε κανείς;Τίποτε δεν βλέπω.
- Ψιτ, εδώ δίπλα στην κοιλιά σου.
Είμαι η ηλιαχτίδα που σε κουβάλησε μαζί
με τον ασβό βόλτα στον Γαλαξία.
Ακόμα πάνω μου τρέχεις.Άκου. Μόνο εγώ μπορώ να
σε γυρίσω πίσω.Πρώτα θα μπούμε σε τροχιά γύρω από τη γη,
ύστερα σιγά-σιγά θα κατέβουμε.Μόνο που 'χω τρέξει άπειρα
χιλιόμετρακι η ενέργειά μου έχει σχεδόν εξαντληθεί.
Για να γυρίσουμε πρέπει να θυσιάσεις κάτι από σένα,
να το καίω, να γεμίζω τις μπαταρίες μου, να προχωράμε...
- Ότι πεις. Τι θες να θυσιάσω;
- Ξέρω κι εγώ;... Το τρίχωμά σου, τις πατούσες σου,
ένα κομμάτι από την καρδιά σου...
- Το τρίχωμά μου, οι πατούσες μου, δικά σου.
Μόνο που καρδιά δεν έχω πια.Την πήρε ο ασβός μαζί του.
Κι αυτό δεν αλλάζει...
- Εντάξει, παίρνω τις πατούσες σου.Ελπίζω να μας φτάσουν.
Καίω την πρώτη...Μην πονάς πολύ. Μην κλαις, δεν το αντέχω.
Ησύχασε. Κρατήσου τώρα.Αλλάζουμε πορεία.
Κι έτσι μπήκανε σε τροχιά...
Το σκιουράκι μ' ένα πόδι, κοίταζε τη γη- τόσο μικρούλα -
κι όμως του φαινότανε πως διέκρινε στο δάσος τον ασβό του.
Κι ήταν το κέντρο της γης ο ασβός γι' αυτό.
Μόνο εκείνος μέτραγε εκεί κάτω. Τίποτα άλλο.
- Παράξενο να μπαίνεις σε τροχιά.Το κέντρο της ζωής σου
είν' αυτό το κάτι πουτρέχεις γύρω του.
Κι όμως είν' άσκοπο να τρέχεις,γιατί δεν μπορείς να το
φτάσεις,ούτε και να ξεφύγεις απ' αυτό...
- Σσσσσσστ! Μη μιλάς, δάγκωσε τα χείλη,είπε η ηλιαχτίδα.
Καίω τη δεύτερη πατούσα.Κατεβαίνουμε...
Κι αρχίσανε να κατεβαίνουνκάνοντας τούμπες στον αέρα,
μέσασε ρεύματα τόσο τρελά, που όλα δείχνουνπως δίχως άλλο
θα γκρεμοτσακιστούνε.Το σκιουράκι δίχως πόδια, κι η γη
να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, το δάσοςνα φαίνεται πια καθαρά,
τα δένδρα, τα πουλάκια,το ποτάμι και ξαφνικά... Πλατς!...
Και μετά τίποτα... Όταν το σκιουράκι, ύστερα
από ώρα, άρχισε να συνέρχεται,πόναγε σ' όλο του το κορμί.
Όμως κατάλαβε πως κάποιος ήταν κοντά τουκαι του έβαζε
οινόπνευμα κι ύστερα φυσούσετις πληγές για να μην τσούζει,
και του 'βαζεκομπρέσες κι επιδέσμους και το χάιδευε...
- Ο ασβός μου, σκέφτηκε κι άνοιξε τα μάτια.
Όμως, είδε να σκύβει πάνω του ένας κάστορας.
Ήταν ένας μικρόσωμος κανελής κάστορας
μ' αστεία μουσούδα, που όμως το βλέμμα του
ήταν τόσο φωτεινό, που σαν σε κοιτούσε νόμιζες
πως λαμπύριζαν πυγολαμπίδες στη ματιά του.
Κι είχε ένα χαμόγελο τόσο, μα τόσο τρυφερό,
που το σκιουράκι ούτε να δακρύσειαπό ευγνωμοσύνη
δεν μπορούσε.Κοιταζόταν σιωπηλά ώρα πολλή.
Ύστερα, ο κάστορας ρώτησε κάτι που το σκιουράκι
άπειρες φορές είχε ρωτήσει πιο παλιά,
όταν ήταν ανυποψίαστο για όλα...
- Μπορείς να μ' αγαπάς;Το σκιουράκι αναστέναξε,
χωρίς καθόλου λύπη.
- Φοβάμαι πως δεν μπορώ.Δεν έχω πια καρδιά για ν' αγαπήσω...
- Δεν πειράζει. Αν το θες, θα σου δώσωένα κομμάτι απ' τη δικιά μου.
- Όμως ν' αγαπηθούμε πά' να πει να τρέχουμε μαζί
- κι εγώ δεν έχω πόδια.
- Να τρέχουμε, έτσι άσκοπα, γιατί;
Ν' αγαπηθούμε πά' να πει να κάνουμε μαζί ένα δρόμο,όπως μπορούμε.
Το πιο σπουδαίο είναι να 'μαστεοι δυο μας,
και όχι πόσο γρήγορα θα τρέχουμε,ούτε που θα πάμε...

Μικρό μου σκιουράκι,αν μπορείς να μ' αγαπάς,
θα σου φτιάξω δεκανίκια από ξύλο αγριοτριανταφυλλιάς.
Κι αν δε θες,θα σε μάθω να περπατάς με τα χέρια.
Κι αν κουραστείς, θα σε πάρω αγκαλιά και θα 'ναι πιο όμορφα,
γιατί θ' ακούω την ανάσα σου κι η μυρωδιά σου θα μπει
μέσα στο πετσί μου και δε θα ξέρουμε αν είσαι εσύ ή εγώ,
εγώ ή εσύ,θα 'μαστε εμείς...Τι έγινε μετά, κανείς δεν έμαθε
στα σίγουρα - κι εγώ που να το ξέρω;
Λένε πως τους είδανε να φεύγουνε για την Ανατολή,
περπατώντας με τα χέρια, και να γελάνε, να γελάνε...
Ο απόηχος απ' το γέλιο τους ξέμεινε στα φυλλώματα
των δένδρων - λένε... Πάντως, ποτέ - μα ποτέ-
κανείς πια δεν τους ξανάδε.......

κοιμηθηκε μια κοπελα γυρω στα 30 σημερα το μεσημερι..
πολυ ταλαιπωρημενη και εντελως μονη της

εχει ολη μερα που τη σκεφτομαι,
σαν μικρο κοριτσακι καταξανθο να τρεχει καπου μπλε

και φερνει αυτη η σκεψη ενα αισθημα γλυκο κι απαλο
σαν να τη βλεπω στην αγκαλια της μαμας της που
διαρκως αναρωτιομουν αν το ξερει

οταν μικρη πρωτοδιαβασα διπλα απο μια εικονα της
Παναγιας το "Παραμυθία" νομιζα πως ερχεται τα
βραδια και λεει παραμυθια...

μετα απο αρκετα χρονια εμαθα οτι παραμυθία παει να
πει παρηγορια...

και μετα απο καποια αλλα χρονια ενιωθα πως και η
πρωτη ερμηνεια,η παιδικη ισχυει...

να ερχεσαι να μας χαιδευεις το κεφαλακι στον υπνο
και να μας ψυθιριζεις οτι εχει αναγκη η καρδια του
καθενος μας στα καταβαθα...
Mανα εισαι μπορεις αλλοιως?

(οι φωτογραφιες ειναι για σενα εις την πλωρη
η Παναγια του Μαχαιρα στην Κυπρο :) )

και ενα ποιημα που μου θυμιζει πια μια ψυχη
Θεσσαλονικια που νιωθω πως κρατα οτι με πονα
να χαιρομαι ανεμελα τις στιγμες μου,
...γι αυτο σου λεω ευχαριστω :)

Ολες οι εκονες Σου στην Κυπρο,Παναγια μου,
Δοξαζω το ονομα Σου και την Χαριν ΣουΑγιες,
προσκυνητες και τιμημενες.
Και η Κυκκωτισσα η Βασιλισσα
Κι η Τρικουκκιωτισσα,κι η Τροοδιτισσα
Ολες πολυχαρες,πανεμορφες και αξιες Σου.
Μα τουτη η εικονα Σου στο Μαχαιρα,
Με το μεγαλο σοβαρο κεφαλομαντηλο,
Τα ματια τα συλλοισμενα και θλιμμενα,
και το υφος το πολλα παρακαλεστικο
Προς τον Υιον Σου,Θυμιζει μου,
Δοξαζω το ονομα Σου και τη Χαρη Σου,
Μανα Λυσιωτισσα να ικετευει
Για το υγιοκα της τον αγνοοουμενο,
και μαχαιρωνει την καρδια μου.

πρεπει μεχρι τα μεσα του σεπτεβρη να καταθεσω την αιτηση
για τις εξετασεις ειδικοτητας και αναρωτιεμαι ποιος
δρομος περνα μεσα απο την καρδια και φτανει σε φλογιτσα αγαπης.


οταν ειχα τελειωσει τη σχολη πριν 2 χρονια σχεδον, με
τραβουσε η παιδοψυχιατρικη αλλα βλεποντας τις αναμονες
τ αφησα εντελως μεσα μου,ξεχαστηκε και εγυρα στην
παιδιατρικη ή την παθολογια ...μεχρι πριν 2-3 βδομαδες.

ειχαμε παει με μια παρεα στην Παναγια του Μαχαιρα,προσκυνησα
και περπατουσα να φυγω απο το μοναστηρι προς το αυτοκινητο
την ωρα που ερχοταν ο ηγουμενος.
σταθηκαμε στην πορτα 2 λεπτα και ειπαμε 2 κουβεντες.
πως σε λενε..με τι ασχολεισαι..και τι ειδικοτητα θελεις να κανεις

-μαλλον παθολογια πατερ,η παιδιατρικη...δεν ξερω

εμεινε λιγο σιωπηλος και με κοιταζε,ενα βλεμμα δρομος ως τα
καταβαθα ετσι ενιωσα,και ξαφνιαστηκα οταν μου ειπε

παιδοψυχιατρικη να κανεις.

ξυπνησε εκεινη η λαχταρα παλι που δεν ξερω πως να τη
μαζεψω...αν πρεπει να τη μαζεψω...γιατι οποτε ανταμωνω παιδακι
νιωθω τη ψυχη μου να πεφτει στα γονατα.

με προβληματιζουν διαφορα,πρωτα ο εαυτος μου και τα κινητρα
του για τουτη την επιλογη και μετα οι σκεψεις εκεινων που
εχω στην καρδια...

προς το παρων απολαμβανω τις μερες σαν μια διαδρομη

με προορισμο ενα ξεχυλισμα αγαπης...

πηγα στο χωριο να κοιμηθω την Παρασκευη και ετσι απλα
διχως ξυπνητηρι με ξυπνησε η Ανατολη...

σηκωθηκα και πηγα στην αδερφη της γιαγιας,
ειχε αποφασισει να κανει χαλουμια και ηθελα να
παω να βοηθησω.εχω μια παιδικη αναμνηση σαν
φωτογραφια την προγιαγια πανω απο μια μεγαλη
κατσαρολα να ανακατευει το γαλα με κατι σαν
σκουποξυλο.

Η πιο ομορφη παιδικη αναμνηση τουτη η γιαγια...
παντα μια αγκαλια και ενα παραμυθι.Ειχε μακρια
δακτυλα,μυριζε ψωμι και μια μεγαλη καμπουρα να
την φερνει στο υψος μας...μου λειπει καμια φορα..

εφημερια χτες και καποια στιγμη αργα το βραδυ
μου τηλεφωνησαν οι νοσηλευτες να παω πανω
για ενα παππουλη...μπηκα στο δωματιο και ηταν
3 παππουληδες,πλησιασα το δευτερο κρεβατι και
αρχισα στα διαφορα να ρωτω τον παππου απο που
ειναι και να με ρωτα και κεινος...τελικα μες σε κεινο
το δωματιο ειχα με ολους κοινες ριζες.
ο παππους στο πρωτο κρεβατι ειναι συγχωριανος της
μαμας μου,ο παππους στο δευτερο κρεβατι μενει
στο χωριο που με αναπαυει με τις ανατολες του και
ο παππους στο τριτο κρεβατι ειναι
απο το χωριο του πατερα μου.

Χαμογελασα οταν το συνειδητοποιησα.
Τελειωσα οτι ηταν να κανω και εφευγα οταν μου
ειπε ο παππους στο πρωτο κρεβατι να παω κοντα
του να του πω ποια ειναι η οικογενεια μου.
Πηγα.
Τουτος ο παππουλης απο την πρωτη μερα με ειχε κανει
να τον συμπαθησω πολυ,ανεξηγητα.
Πηγαινα να μαθω τ αποτελεσματα απο τις εξετασεις
για να ενημερωνω τους συγγενεις του και χαιρομουν οταν
εβλεπα κοσμο να ερχεται να τον βλεπει.
Καθισα διπλα του και αρχισα να του λεω για τον παππου μου,
τον προπαππου την προγιαγια...

χαμογελασε,εκλεισε τα ματια και οταν τα ανοιξε ψυθιρισε

-ειμαστε συγγενεις...

σιωπησα και χαμογελασα..γεμισαν τα ματια μου που ειδα
δακρυα του..και αρχισε να λεει πως η προγιαγια μου και η
μανα του ειναι αδερφια.
Χαρηκα παρα πολυ...μειναμε να βλεπει ο ενας τον αλλο
χαμογελωντας.

Πως πλεκει η αγαπη τις στιγμες μας,μου λες?
Ποσο κοντα οι κομποι μας και οι σταυροβελονιες μας?
Η καρδια μες την καρδια,
και να μυριζει βασιλικο και αιωνιοτητα.
Τι παραξενα πραγματα μες το νοσοκομειο...

θελω να επιστρεψω σπιτι
να με βρω καρδια παιδικη στα γονατα

Σε κυματα φτιαχνω το τωρα μου,
...για να με κρατας

Τι να κανουμε...αφου θελουμε να σε νιωθουμε αισθητα,
μας εφτιαξες να διψαμε για τρυφεροτητα.

Γι αυτο χαιδευε το στερνο απαλα κι απροσμενα
οπως ξυπνα μια μαμα το μικρο της,
να χαμογελουν τα ματια σε φως, χορτατα

Αλλαξα τμημα εδω και λιγο καιρο,χειρουργικη για εξι
μηνες λεει το προγραμμα.Ειναι εντονοι ανθρωποι οι
χειρουργοι απ το πρωι ενταση και νευρα,δυσκολευομαι
να τους νιωσω και ν ακουσω νοτες στα λογια τους.
Ετσι ακουμπω στη σιωπη και στα ματια μιας πονεμενης
μανουλας που στεκει ορθιο φως διπλα απ το τετραπληγικο
παιδι της.

Μια μερα πριν καποια χρονια στην Αθηνα περνουσα απ το
νεκροταφειο ζωγραφου και ειπα να μπω μεσα.Μ αρεσει
καμια φορα να κοιτω φωτογραφιες και ονοματα και
ν αφηνω ευχουλες.Εκει ηταν και το ψηφιδωτο τουτο,
με το ποιημα που φαινεται παρακατω στην ακρη του...

Το ειχα βγαλει φωτογραφια γιατι το ενιωσα πολυ γλυκο
και ευαισθητο..με ποθο για το απεραντα Ομορφο.
Ισως τουτο να προσπαθει να κρυψει ο διευθυντης με τις
φωνες του...μια καρδια πονεμενη και ευθραυστη..

Ξημερωνει εφημερια

"νημα το νημα σου πλεκω ευχη

γραμμα το γραμμα τ ονομα σου προσευχη

σκυψε ουρανε μου πιο χαμηλα

μες το γαλαζιο αχ να πεταξω μια φορα"

το στιχακι ειναι απ "το παραμυθι της μουσικης "
της Βασιλικης Νευροκοπλης

νιωθω πως κρατω την καρδια μου στα χερια και
δεν καταφερνω να την ακουμπησω πουθενα.
κατι δακρύζει και ποναει εντος..

και χτες εφημερια.
καποια στιγμη ανεβηκα απ τα επειγοντα στο θαλαμο,
μια παραξενη ησυχια και ελειπαν ολοι.
Πηρα να περνώ απ τα δωματια,
στα χερια η καρδια μου στους ωμους το στηθοσκοπιο
και ενιωθα κατακουρασμενη.

Καποια στιγμη ερχεται μια κυρια και λεει

-συγνωμη η γιαγια σ εκεινο το δωματιο νομιζω δεν αναπνεει

πηγαμε μαζι,ακουμπησα το στηθοσκοπιο και κεινη η ησυχια
ηταν απλωμενη και εντος

-η γιαγια κοιμηθηκε...

δακρυα στο δακρυ και λυγμοι,δεν ειχα κουραγιο να πω οτιδηποτε,
κρατουσα και κεινη την καρδια μου και ηταν λες και βαρυνε.
εφυγα και αφησα το καρδιογραφημα θανατου για μετα οταν θα
εφευγαν τα παιδια της.
Επεστρεψα επειγοντα και μετα απο αρκετη ωρα ανεβηκα.
Ειχαν ηδη ετοιμασει τη γιαγια οι νοσηλευτες για
να παει κατω.Τυλιγμενη στο σεντονι που κοιμοταν και δεμενη
με γαζες.Συγκλονιστηκα οταν την ειδα,αφησα τον καρδιογραφο
στην ακρη και καθισα στην καρεκλα διπλα της.Οι κουρτινες
γυρω απ το κρεβατι ηταν κλειστες...ετσι και αλλιως στο δωματιο
ηταν μονο 2 ασθενεις που κοιμοντουσαν.
Εκλεισα τα ματια και τ αφησα να τρεχουν...
ματια ειναι,δακρυζουν και καμια φορα βλεπουν.
Δεν ξερω ποση ωρα ημουν εκει,
απλα οταν ανοιξα τα βλεφαρα ενιωθα αναλαφρη.
Ειχα ακουμπησει την καρδια μου στο κρεβατακι κοντα της.

καλη επιστροφη γιαγια μου σπιτι...
σ οτι οριζει η καρδια σου ως σπιτι

να μας συγχωρεις και να χαριζεις την ευχουλα σου
...και μη σε ξεγελουν οι γαζες
ριξε μια ματια στα φτερα στην πλατη
εκεινα που μ αγκαλιασες

πονω Ποιητη μου

βαλε λαδι στο καντηλακι μου...

Δες πως τα γερνει το Φως...



...όπως η Αγαπη τις καρδιες μας

Eιναι ενας παππους στην κλινικη τουτες τις μερες που μοιαζει
εντελως του παππου μου.Απο την πρωτη στιγμη που τον ειδα
στα επειγοντα ενιωσε η καρδια μια οικειοτητα σ αορατη αγκαλια
και αυτοματα η γυναικα του εγινε γιαγια μου,και η κορη του μανα
μου.Σημερα ηρθε τ αποτελεσμα της βιοψιας,αδενοκαρκινωμα
στομαχου και η αξονικη μιλα για μεταστασεις σε ηπαρ και πνευμονες.
Εκλαιγε η κορη του στο διαδρομο...σιωπησα και την εβλεπα
κι οσο την κοιτουσα γινομουν μικρη, μικρη, μικρη...
Ποσο μεγαλος ειναι ο ανθρωπος οταν πονα...ουτε και να την
αγκαλιασω μπορουσα,τα χερακια μου κατι λιγο θα εκλειναν
απο το ειναι της.


Φευγοντας απ το νοσοκομειο δεν πηγα σπιτι,οδηγησα μεχρι
το κοιμητηριο.Αναψα το καντηλακι του παππου και καθισα
στην ακρη της διπλανης πλακας.Θυμηθηκα πως οταν μικρο
ρωτησα τη μαμα γιατι εχουν καντηλακια τα μνηματα μου χε πει
πως ειναι για να βλεπουν το δρομο οι πεθαμενοι (μαλλον για την
Αγαπη θα εννοουσε) Μια περιοδο τοτε με την αδερφουα μου
παιρναμε σειρα τα μνηματα και αναβαμε καντηλακια.

Χαμογελασα στην αναμνηση.

Μια ησυχια γαληνεμενη παντου,μοναχα πουλια και θροισματα.
Αρχισα να τραγουδω σιγανα το Χριστος Ανεστη χαιδευοντας
με το χερι την πλακα που καθομουν.Κι ηταν η πρωτη φορα που
ακουσα τι ελεγα "..και τοις εν τοις μνημασιν ζωην χαρισαμενος"

και μ αγκαλιασαν ολοκληρη χερια ατροφικα
λες και με τυλιξαν φτερα
και ειδα δακρυα συγκινησης σε ματια τυφλου

και σε σκεφτομουν τρυφερε Θεε μου
πως οπου λειπει χωμα χαριζεις Ουρανο
και χαριζεσαι...


Θα με κανεις ποτε κερακι?
Σε χαμηλο μανουαλι αν γινεται,
για να φτανουν να παιζουν παιδια

εγιναν ολα κατακιτρινα τουτο το καιρο και
ψυθιριζει λογια ο μικρος πριγκιπας σε καθε αερακι


"Όμως, αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα μοιάζει σαν να την
πλημμύρισε ο ήλιος. Θα γνωρίσω ένα θόρυβο από βήματα
διαφορετικά απ' όλα τ' άλλα. Τα άλλα βήματα με κάνουν
να καταχωνιάζομαι μέσα στη γη.
Το δικό σου θα με φωνάζει να βγω έξω από την τρύπα μου,
σαν να 'ναι μια μουσική.
Κι ύστερα, κοίταξε!
Βλέπεις εκεί κάτω τα σταροχώραφα; Εγώ δεν τρώω ψωμί.
Για μένα, το σιτάρι δεν χρησιμεύει σε τίποτε.
Κι αυτό είναι θλιβερό! Μα εσύ έχεις χρυσαφένια μαλλιά.
Θα 'ναι υπέροχα όταν θα μ' έχεις εξημερώσει!
Το στάρι που είναι χρυσαφένιο, εσένα θα μου θυμίζει.
Και θ' αγαπώ το θόρυβο του ανέμου καθώς
θα περνάει ανάμεσα από τα στάχυα του σταριού."

η αλεπου στο μικρο πριγκιπα...


Ψιλοαρρωστησα λιγο τις τελευταιες μερες...
απο παιδι χαιρομουν και απολαμβανα τις αρρωστιες μου
...αρα ευτυχως που ημουν φιλασθενο.
Με θυμαμαι να χουχουλιαζομαι μεσα στο κρεβατι να γινομαι
κουβαρακι και να βαζω το κεφαλι κατω απο το μαξιλαρι
(βοηθαει καλυτερα στον πονοκεφαλο παρα τα χαπια-παιδικη θεωρια)

Ισως να χρειαζοταν η ψυχη μου μια σταση τουτες τις μερες,
ελαφρυνε το σωμα απο τους εμετους,
ντυθηκα λες και ειναι χειμωνας με τον πυρετο,
περιοριστηκαν οι σκεψεις απ το πονοκεφαλο...
περιοριστηκα και γω στο σπιτι και στο χωριο λιγες μερες.

Πηρα μια ελια,μια δαμασκηνια και μια λεμονια για τη βεραντα
...τα φυτεψα σιγα σιγα..τι ομορφη αισθηση να ακουμπα
απαλα το χερι στο χωμα.Επιανα τον εαυτο μου να χαιδευει το
χωμα στην επιφανεια καθε που τελειωνε καθε δεντρακι.

Εσπασε κατα λαθος ενα κλαρακι απ τη δαμασκηνια,
λυπηθηκα να το τραβηξω να κοπει εντελως...
μαζεψα τις ελπιδες, εβρεξα μια χαρτοπετσετα και το εδεσα...


(πανε 3 μερες και ακομη να ξερανει..
καμια φορα λεω στον εαυτο μου
μα με τι χαιρεσαι και τι λυπασαι...
ισως καποια στιγμη καποτε να πρεπει να αναθεωρησω
απλα οχι τωρα,ουτε σημερα
γιατι ταυτιζομαι ευκολα με κλαρακια και κλωστες)

Καλο Μηνα σε ολους μας!

δεμενες οι ελπιδες στην καρδια να μυρισει καλοκαιρι

Χριστος Ανεστη ψυχουλα μου

Πανε 7 χρόνια.Φοιτήτριες και οι δυο μας και θυμάμαι τα

πρωτα μου αισθηματα όταν με προσκάλεσες στη βάφτιση σου.

Χαρηκα με τη χαρά σου...παραξενεύτηκα τότε για το πως και

γιατί τ αποφάσισες,χαμογέλασα που λεγες πως δεν κατέληξες

για τ ονομα ακόμη και σ αγκάλιασα όταν ειπες πως σκεφτόσουν

να πάρεις το ονομα του πατέρα σου που κοιμηθηκε στα 12 σου.

Θυμάσαι φιλαράκι μου?

Περασαμε μαζι τον τελευταιο καιρο πριν τη βαφτιση,

μαθαιναμε το Πιστευω...ειχες εφιαλτες εκεινα τα βραδυα..

19/4 τότε ηταν η τελευταια Παρασκευη των Χαιρετισμων.

Σε βρηκα αργα το απογευμα πριν ξεκινησει το μυστηριο

γαληνια ανησυχη στο μικρο εκκλησακι.

Ειχα περασει και αφησα στο δωματιο σου καινουργιες

γαλαζιες πυζαμουλες,σκεφτομουν το βραδυ που θα πας να

κοιμηθεις να ναι και κεινα καινα.

Ειδα τον πατερ Γεωργιο πρωτη φορα εκεινο το βραδυ...

ηθελες να μας συστησεις...θυμασαι? δεν ηθελα

ποιος να το μου το λεγε τι θα φερνε ο χρονος...

Καθισα σε μια ακρη αλλα γρηγορα σηκωθηκα και πηγα

μπροστα,ηθελα να ειμαι σιμα...

Πρωτη φορα δεν μπορουσα να ορισω τα δακρυα στα ματια μου,

ενιωθα σαν σε αγκαλια αγαπημενη να ψιθυριζει η καρδια πως

ο ανθρωπος ειναι Φως ζυμωμενο με ουρανο.

Σ αγαπω πολύ..

απλωμενη ειρηνικα

σημερα στο νοσοκομειο νιωθω πως περασα την πιο
ευτυχισμενη μερα μεχρι σημερα.

αλλα να τα παρω απ την αρχη...
πριν κανενα μηνα νοσηλευοταν στην κλινικη ενα
19χρονο κοριτσακι με κεραυνοβολο ηπατιτιδα.
Αρχισε να γινεται διερευνηση για να βρεθει η αιτια,
αλλα η κοπελα χειροτερευε ωρα με την ωρα...ετσι εγινε
μεταφορα στο Ισραηλ για μεταμοσχευση ηπατος.
Απο τοτε δεν εμαθα νεα της και επειδη ετοιμαζα μια εργασια
για την οξεια ηπατιτιδα την σκεφτομουν σχεδον καθε μερα.
Ειχα ρωτησει το διευθυντη αν μαθαμε τι
εγινε τελικα...αλλα ειπε οτι εχουν κλειστα τα τηλεφωνα
και οι συγγενεις δεν απαντουν στις κλησεις.
Και η αληθεια ειναι πως νομιζα οτι δεν θα αντεξε το χειρουργειο.

Σημερα,ενω συμπληρωνα το ιστορικο ενος ασθενη κτυπα
το τηλεφωνο απ την κλινικη και λενε...

-ελα πανω και σε ψαχνει μια κοπελα

Ηταν εκεινη με ενα χαμογελο,μια καρτα και σοκολατακια.

-Εισαι καλα...χωρις ερωτηματικο,απλα διαπιστωση
και την πηρα αγκαλια,λες και ηθελα να την νιωσω.

Αρχισε να λεει για το Ισραηλ...πως απ τη μερα που πηγε
ηταν αιμοδυναμικα ασταθης και η μεταμοσχευση ολο και
αναβαλοταν,ο βιοχημικος ελεγχος ολοενα και χειρετερευε
και δεν μπορουσε ουτε να φαει.(ηρθε με ενα φακελο απ το ισραηλ
πολυ παχουλουλι...καθε μερα πληρης ελεγχος)Ειχαν περασει
3 βδομαδες ετσι,μεχρι που ενα βραδυ ειδε ενα περιεργο ονειρο
με ενα τουνελ κι ενα φως και ξυπνησε νιωθοντας πως πεινουσε παρα πολυ.
Απο τοτε οσο προχωρουσαν οι μερες η κλινικη της εικονα βελτιωνοταν και
εργαστηριακα πηγαιναν ολα προς το φυσιολογικο.
Η μεταμοσχευση αναβληθηκε οριστικα,δεν την χρειαζοταν πια...

σιωπησα και την εβλεπα...
ειναι τοσο ομορφο και λυτρωτικο που ειναι εδω.

Επιασα τα χαρτια της απ το Ισραηλ,δεν βρηκαν ουτε εκεινοι
την αιτια για την οξεια ηπατικη ανεπαρκεια,ουτε το λογο
που ανεκαμψε και επανηλθε στο φυσιολογικο.

Λες και εχει σημασια...

Καπως ετσι νιωθω απο κεινη την ωρα
βαθια χαρουμενη και απλωμενη ειρηνικα

και τα γραφω να μη τα ξεχνω στα δυσκολα...

να μου ειναι ευκολο ν αφηνομαι σ αγκαλια

και να ελπιζω ανασαινοντας

ασχετα με το τι μπορει να πληγωνε την παιδικη μας ηλικια

καθε βραδυ μας σκεπαζε ενα φως μεχρι να τα γλυκανει ολα

και να κοιμηθουμε γαληνια...

εχω τασεις φυγης και ψαχνω τους παιδικους μου ηλιους...

η διακομιδη της Πεμπτης και ενα παραμυθι για την Αστρια

Πρωτη φορα διακομιδη και να μαι μονη στο ασθενοφορο.
Σκεφτομουν πως θα ταν μια πορεια καπως μοναχικη και
φοβισμενη μεχρι να φτασουμε και να πιασει τον ασθενη ο
αγγειοχειρουργος.
Ανευρυσμα ανιουσας αορτης με περιχαρακωμενη διαφυγη.
Καθισα διπλα του στο απεναντι φορειο,ενιωθα την πισω θεση
παρα πολυ μακρια...ηθελα να μαι πλαι.
Και αφου ειπαμε πως οτιδηποτε νιωσει ή αισθανθει
θα μου το πει,συνδεσαμε το μονιτορ,
εκλεισαν οι πορτες και ξεκινησαμε.
Πηρα να του μιλω στην αρχη,να τον ρωτω απο που ειναι
και ποσα παιδια εχει αλλά απαντουσε μονολεκτικα.
Σιωπησαμε.
Εγυρε το κεφαλακι του στο πλαι και κοιταγε εξω απ το
παραθυρο και σε λιγο εκλεισε τα ματια.
Εμεινα να τον κοιτω,γκριζα μαλλακια και καποιες βαθιες ρυτιδες.

Σκεφτομουν... μακαρι να ημουν κατι απο αερακι η λιγο
απο σκια η μια αχτιδα να του χαιδευα τα μαλλια μεχρι να φτασουμε
και να ψυθιριζω στην καρδια του πως ολα θα πανε καλα.

Ειναι παραξενο που τωρα τελευταια,στις πιο μοναχικες μου στιγμες
νιωθω κοντα ολους οσους εχω στην καρδια...

Καποια στιγμη ανοιξε τα ματια και με κοιταξε

-διψω πολυ

Χαμογελασα...που να ξερε ποση χαρα μου χε δωσει.
Επιασα το μπουκαλακι νερο με το ενα χερι
και το αλλο κατω απ το κεφαλακι του να τον στηριζω να πιει.
3 χρονων τον ενιωθα,οχι 68.
Εξω ενας ηλιος να χαριζεται σε ατελειωτο πρασινο,
κοιτουσα το μονιτορ και θυμηθηκα...
"εαυτους και αλληλους και πασαν την ζωην ημων
Χριστω τω Θεω παραθωμεθα"
Φτασαμε...μας περιμεναν...επιασαν τα χαρτια του
και κυλησε το φορειο μεσα. Στο καλο..ολα καλα ευχομαι.
Χτες βρεθηκα σε ενα ξωκλησακι,σε μια βολτουα με
τη φωτογραφικη...

μια εντελως ησυχια...σκοτεινα
και καθησα σ ενα παγκακι ν ακουω τα πουλια.

Εκλεισα ασυναισθητα τα ματια και το πρωτο που
θυμηθηκα ηταν ο κυριος στο ασθενοφορο
που χε κλεισει τα ματια...

μακαρι να νιωθε σαν σε ξωκλησι

Για την Αστρια μας...το πρωτο μου παιδικο παραμυθι.
Οταν περασα απ τον Ιανο πριν καποιο καιρο και το
βρηκα μπροστα μου ειχα κατασυγκινηθει..
ολοδικο σου Αστρια μου

μια φορα και ενα καιρο ηταν μια μηλια
και αγαπουσε ενα αγορακι...