Καθε που βραδιάζει ειναι ενα μικρο κάτι μεσα μου
που παιρνει αγκαλια το μαξιλαρι του,σερνει το σεντονακι
και παει και καθεται οσο πιο μακρια.Μεσα στο οπτικο πεδιο
της ψυχης μου,μα μακρια ...και κοιτα τη θάλασσα.
Το βλέπω,πάντα το έβλεπα αλλα δεν πηγαινα συχνά
κοντά του.Όλο ερωτήσεις ητανε...γιατι το ένα, γιατί το
άλλο,γιατί έτσι...κι απαντήσεις δεν εχω...κι εκεινα τα μάτια
τόσο μεγάλα που θα μπορουσα να χαθώ κοιτώντας τα.
Αυτή τη φορά πηρα ενα ποτήρι γάλα και πηγα κοντά του.
Ηταν αλλοιωτικα γαλήνιο.Ενα απλα "ετσι έπρεπε" του αρκουσε
κα περισσευε...Καθισα πλαι,ανταλλάξαμε βλέμματα και χαμογελα,
του δωσα να πιει κι εγυρε στην αγκαλιά ν ακουει την καρδιά μου.
Δεν ξέρω πόση ωρα περασε,μα σηκωθηκε δακρυσμένα χαμογελαστό.
Σιγουρο πως η θάλασσα όλη και κεινο μαζι ..και όλα,ότι βλεπει, οτι ξέρει
οτι ανασαινει ,οτι θυμαται ότι ονειρευεται κι οτι αγαπάει ειναι μεσα
σε μια μεγάλη απεραντη αγκαλιά Αγάπης.
Και ησυχαζει και χαιρεται και ευχαριστει...
Γλυκοχαράζει...ψυθιριζει...
Και βλεπει στα βοτσαλακια ότι πονεσε,τα παιρνει και τα ριχνει
στη θάλασσα...παιχνιδι..μετραει ποσες φορες αναπηδουν και γελα.
Χαιρεται και ευχαριστει π ανασαινει,που αγγιζει, που κοιτα
που μπορει να τρεξει,ν αγκαλιάσει,να δακρυσει,
να γελασει, να μυρισει,
ν αγαπά όσο μπορει
και να σιωπα...